ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ;

Θα αναρωτιέσαι διακαώς αναγνώστη γιατί αποφασίζω να γράψω τώρα, αφού σε άφησα τόσο καιρό χωρίς να δημοσιεύσω την παραμικρή λεξούλα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν υπάρχει σαφής απάντηση στη δεύτερη ερώτηση. Υπάρχει όμως στην πρώτη! Μπροστά στην επερχόμενη ολοκληρωτική παρακμή που έρχεται ακάθεκτη, προαναγγελθείσα από καιρό, θεώρησα σκόπιμο, απαραίτητο, αναγκαίο και θεμελιώδες να προσθέσω τις μεγάλες μου αμπελοφιλοσοφίες στο πλήθος άλλων που κυκλοφορούν ήδη στα διάφορα blogs!

Γιατί, αν κάτι δεν έλλειψε ποτέ στον τόπο αυτό, στοιχείο που μάλιστα αποτελεί αναντίρρητο επιχείρημα της συνέχεια του Γένους (δάκρυα συγκίνησης), αυτό είναι η ασταμάτητη, αδιάλειπτη, συνεχιζόμενη και διαχρονική παραγωγή αμπελοφιλοσόφων, που ξεκίνησε από εκείνον τον πρώτο ανώνυμο Ίωνα προπάτορα, που καθόμενος σε κάποια παραλία της Ιωνίας ένα δείλι, έπιασε δίπλα του ένα μπλοκ λίθων και άρχιζε να σκαλίζει τις πρώτες του σκέψεις, σίγουρος για το αιώνιο της αξίας και τη ματαιότητα αυτών. Έκτοτε ο τόπος παράγει σχεδόν σαν γερμανικό εργοστάσιο, σειρά αμπελοφιλοσόφων διαμέσου των αιώνων έως σήμερα.

Και φυσικά, για να το διευκρινίσουμε και αυτό, δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό ούτε υποτιμητικό στον όρο αμπελοφιλόσοφος. Σημαίνον και σημαινόμενο αποτελούν γέννημα του αυτού τόπου, πράγμα ουδόλως τυχαίο. Γνωστοί οι συμβολισμοί της αμπέλου στον ελληνικό φαντασιακό (παρά τις προσπάθειες του χριστιανισμού, η άμπελος παρέμεινε συνειρμικά συνδεδεμένη με τον οίνο, την ευφορία και την καλή καρδιά). Συνεπώς, αμπελοφιλόσοφος είναι αυτός που προσεγγίζει τη φιλοσοφία διακατεχόμενος από ένα μάλλον διονυσιακό, σατυρικό συναίσθημα. Και τούτο γιατί ο αμπελοφιλόσοφος δεν στέκεται βλοσυρός και αγέλαστος, όπως ο λ.χ. Γερμανός – που είναι και επίκαιρος – φιλόσοφος του 19ου αιώνα, ούτε γονατιστός και τρεμάμενος, όπως οι διάφοροι μονοθεϊστές “δάσκαλοι” , μπροστά στην αποκαλυπτόμενη σοφία.

Το χαρακτηριστικό λοιπόν του αμπελοφιλοσόφου δεν είναι, όπως έχει παρερμηνευθεί, το περιεχόμενο των λόγων του, αλλά η στάση του καθώς τους φανερώνει. Ο αμπελοφιλόσοφος γνωρίζει το γελοίο, παροδικό και μάταιο της όποιας νοητικής του σύλληψης και κατανόησης του κόσμου, καθώς και της όποιας σύλληψης άλλων ατόμων. Γνωρίζοντας λοιπόν αυτό προσεγγίζει την κάθε ιδέα, ακόμα και τις δικές του, γελώντας μαζί τους. Έτσι, στο μυαλό του κόσμου τελικά, η στάση αυτή του αμπελοφιλόσου, η αναγνώριση της ματαιότητα της κάθε ιδέας, ταυτίστηκε με τη ματαιότητα των δικών του ιδεών, με αποτέλεσμα η λέξη αμπελοφιλοσοφία να πάρει την σημερινή της έννοια, της μάταιης και γελοίας και ανέξοδης άποψης. Σωστό εν μέρει, ξεχνά όμως πως αυτό ισχύει για όλες τις φιλοσοφίες. Ο αμπελοφιλόσοφος είναι ο μόνος όμως που το γνωρίζει αυτό…

Κλείνοντας, και επειδή δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω, θα αφήσω το κείμενο μου χωρίς επίλογο. Έτσι…