Ευαγγελισμός της Θεοτόκου…

Μέρα που ‘ναι, θα έπρεπε να αφιερώσω λίγα λόγια στη μεγάλη αυτή θρησκευτική εορτή του τόπου μου, η οποία κατά ευτυχή σύμπτωση συμπίπτει με την επέτειο της κήρυξης του Αγώνα του 1821. Η ολωσδιόλου τυχαία αυτή σύμπτωση έρχεται να τονίσει αυθόρμητα τη σύνδεση του ελληνισμού με την ορθοδοξία κατά την διάρκεια του Αγώνα, αλλά και πριν από αυτόν.

Οφείλω να παραδεχτώ πως η τελευταία πρόταση είναι τόσο ακριβής όσο εκείνο που είπε κάποτε ο  Ρομπέρτο Μπελαρμίνο (1542-1621), καρδινάλιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο οποίος ετάχθη ενάντια στους Τζιορντάνο Μπρούνο και Γαλιλαίο Γαλιλέι και φυσικά αγιοποιήθηκε το 1930.

“Το να ισχυρίζεται κανείς ότι η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο είναι τόσο εσφαλμένο όσο το να υποστηρίζει ότι ο Ιησούς δεν γεννήθηκε από παρθένο.”

Και το λέω αυτό, γιατί θα έπρεπε ίσως να είναι γνωστό πως η ελληνικότητα των πληθυσμών της Ρούμελης και του Μοριά ανακαλύφθηκε τα λίγα χρόνια πριν την εξέγερση και ήταν χαμένη για αιώνες. Κάποιοι πονηροί θα ήθελαν να πουν πως η ελληνικότητα μάλλον κατασκευάστηκε, προκειμένου να συσταθεί ένα νέο έθνος, καθώς μάλιστα τότε η Ευρώπη ήταν εκστασιασμένη με τον (αρχαίο)ελληνικό πολιτισμό και θα ήταν εύκολο να συγκινηθούν οι κουτόφραγκοι με την αναγέννηση των πάλαι ποτέ φωτοδοτών Ελλήνων και να συνδράμουν στον αγώνα τους. Δεν θέλω να πιστεύω κάτι τέτοιο, που, ω Θεοί!!, μας καθιστά κάτι σαν τους Σκοπιανούς του 1821, μόνο που τότε για καλή μας τύχη, δεν υπήρχε γειτονικό κράτος που να έχει το copyright του ονόματος και της ιστορίας…

Όσο για τη στήριξη της Εκκλησίας στον Αγώνα, αλλά και πριν από αυτόν δεν θα ασχοληθώ περαιτέρω. Ο τόπος βοά πλέον για την φιλο-οθωμανική στάση της Εκκλησίας.

Για να επανέλθω στον αρχικό λόγο της δημοσίευσης αυτής, την περιβόητη εορτή του Ευαγγελισμού, κατά την οποία σύσσωμο το ελληνικό έθνος, μαζί με την παλιγγενεσία του, την αναγέννηση του ελληνισμού μετά από αιώνες σκλαβιάς και αμάθειας, γιορτάζει πανεθνικά και με μεγάλες τιμές μια εβραιοπούλα η οποία συνέλαβε χωρίς ρήξη του παρθενικού της υμένα, έναν γιο, απεσταλμένο ενός παντοδύναμου εξωκοσμικού σούπερ θεού, με αποστολή να σώσει την ανθρωπότητα, μέσω της θυσίας του, από τους Κακούς, κάνοντας χρήση των υπερφυσικών του δυνάμεων, όπως πχ να περπατά σε λίμνες, να μεταμορφώνεται και να αιωρείται, να ανασταίνει νεκρούς και να γιατρεύει γκαβούς, να θεραπεύει επιληψίες με εξορκισμούς (και άλλες τέτοιες χολυγουντιανές αμερικανιές) για να μας τρομάξει στο τέλος πεθαίνοντας, αλλά με μια ανάσταση, που θυμίζει κακόγουστη λύση σε κακογραμμένο σενάριο που φτάνει σε αδιέξοδο, να μας δώσει το χάπι εντ…

Έτσι η συμβολική σύζευξη της παλιγγενεσίας του Ελληνισμού με τον Ευαγγελισμό αποτελεί έξοχη σύμβολικη εορτή για το σχιζοφρενές μόρφωμα που αναδείχθηκε τελικά με την Απελευθέρωση… Εμείς, οι απόγονοι (και καλά) εκείνων που δημιούργησαν τον Ελληνικό πολιτισμό, τον ορθολογισμό, τις επιστήμες, την δημοκρατία και μπλα μπλα μπλά, εμείς οι αποκλειστικοί απόγονοι αυτών με διεκδικούμενο copyright της κληρονομιάς τους, γιορτάζουμε μαζί με την ανασύστασή του έθνους μας και μια γιορτή, που αν ήταν ταινία, δεν θα τη βλέπαμε ούτε αν ήμασταν φαντάροι σε φυλάκιο στη μέση του πουθενά, περιμένοντας την αλλαγή της σκοπιάς και θα προτιμούσαμε να διώχνουμε τις μύγες από το φαί κοιτώντας την ξεραΐλα του κορφοβουνιού που βρεθήκαμε, στέλνοντας SMS με σήμα καμπάνα.

Αλλά πάλι ξεφεύγω… Το θέμα της σύλληψης αυτής, της λεγόμενης και άμωμης, αποτέλεσε σπουδαίο θέμα κατά τον Μεσαίωνα. Και όχι μόνο για το αν ερράγη ο παρθενικός υμένας κατά τη σύλληψη, αλλά και αν παρέμεινε άθικτος κατά την γέννηση. Τελικά μετά από αιώνες διαβουλεύσεων, οι απανταχού Εκκλησίες κατέληξαν στο αυτονόητο συμπέρασμα πως υμένας δεν διερρήχθη ποτέ. Ο Ιησούς, που θυμίζει σουπερ ήρωα σε κόμικ της αρχαιότητας, γεννήθηκε περνώντας μέσα από τον υμένα, χωρίς όμως να προκαλέσει την παραμικρή ρήξη. Η απόφαση αυτή των Εκκλησιών υπήρξε σημείο τομής της ανθρώπινης διανόησης. Οι δυο αυτές ιστορίες, όσο και αν ακούγονται σήμερα παράλογες έχουν την εξήγησή τους.

Η σύγχρονη φυσική μας εξηγεί αβίαστα, το πως ο Ιησούς γεννήθηκε χωρίς ρήξη του υμένα. Είναι προφανές πως το σώμα του, αποτελούνταν από νετρίνα, τα περίεργα αυτά σωματίδια που διαπερνούν την ύλη χωρίς να αλληλεπιδρούν μαζί της. Κατάφερε έτσι να περάσει μέσα από τον υμένα χωρίς να προκαλέσει την παραμικρή ρωγμή. Έτσι ο κόλπος της Εβραίας μάνας, δεν χρειάστηκε να διασταλεί (άλλο ένα αίτιο ρήξης), καθώς ό,τι δεν χώραγε μέσα σε αυτόν, μπορούσε άνετα να βγει από γύρω (από την κοιλιά, το έντερο κλπ) αφού άλλωστε το σώμα του Ιησού μπορούσε να περάσει από παντού.

Η άμωμη τώρα σύλληψη δεν μπορεί να εξηγηθεί με τα νετρίνα. Αν το σπέρμα, ας το πούμε έτσι, του θεού αυτού ήταν και αυτό από νετρίνα, εισερχόμενο έτσι στη μήτρα, χωρίς να χρειαστεί να προκληθούν  ρωγμές στον υμένα, τότε δεν θα ήταν σε θέση να αλληλεπιδράσει ούτε με το ωάριο (αφού όπως είπαμε τα νετρίνα δεν αλληλεπιδρούν με την ύλη). Η λύση έρχεται από ένα hint προσεκτικά κρυμμένο στην ιστορία αυτή. Τον κρίνο!! Για να δούμε  τη μορφολογία του κρίνου:

Η παραπάνω εικόνα επιλύει σαφώς το θέμα της σύλληψης και επειδή μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα…

Χρόνια πολλά!!!

ΥΓ: Θα πρέπει να επισημάνω πως τόσο το γνωμικό του καρδινάλιου όσο και τη φωτογραφία τα πήρα από εδώ…

Ο χορός των πλανητών

Στην αρχή νόμισα πως ήταν αστείο. Αλλά τελικά το άκουσα και το διάβασα από διάφορες πηγές. Ο Γιωργάκης, επιχειρώντας να καταδείξει προφανώς το δίκαιο του φορολογικού νομοσχεδίου, επιχείρησε το αδιανόητο! Να φορολογήσει την Ορθόδοξη Εκκλησία Α.Ε.!!!! Πράγμα που αντιβαίνει φυσικά κάθε λογική, διαταράσσει την παγκόσμια τάξη και ανάγκασε τους πλανήτες, την ώρα της εξαγγελίας, να σταματήσουν για 1 νανοσεκόντ την ιδιοπεριστροφή τους, κοιτώντας απορημένοι κατά τη μικρή εκείνη προεξοχή των Βαλκανίων στη Μεσόγειο… Για ένα νανοσεκόντ και μετά συνέχισαν το χορό τους, ήσυχοι, αφού η σοφία εκατομμυρίων αιώνων τους δίδαξε πως οι φυσικοί νόμοι δεν αλλοιώνονται από τους ανθρώπινους, και επομένως η τάξη θα αποκατασταθεί – αν δεν είναι ήδη αποκατεστημένη…

 

Στη συνέχεια είδα έξαλλους ιεράρχες να κλαίγονται απελπισμένοι για αυτή την κοσμοϊστορική αδικία απέναντι στην εταιρία τους – την Ορθόδοξη Εκκλησία Α.Ε. είπαμε… Απεγνωσμένοι να ζητάνε το δίκιο τους απέναντι στην επαπειλούμενη οικονομική τους αφαίμαξη, απειλώντας στην απόγνωσή τους πάνω, πως η σκανδαλώδης φορολόγησή τους με το ΜΙΣΟ του φόρου που πληρώνουν οι υπόλοιποι θα τους οδηγήσει στο να πετάξουν στο δρόμο όσους συντηρούν, είτε ως εργαζόμενους είτε με φιλανθρωπικό έργο… Και αγαπητέ μου αναγνώστη αυτό που κάνει την αγία αυτή εκκλησία να διαφέρει από την όποια πολυεθνική που απολύει προκειμένου να διατηρήσει την κερδοφορία της, είναι ακριβώς αυτός ο σπαραγμός ψυχής με τον οποίο ανακοινώνει εν ψυχρώ τις απολύσεις…

 

Ιεράρχες που ξεσπάθωναν υπερασπιζόμενοι το έθνος από ότι κινδύνους μπορούσαν να συλλάβουν, που με φλογερούς λόγους κατακεραύνωναν τους εχθρούς της ιστορίας, της καθαρότητας του Γένους, των ιερών και οσίων του τόπου, ξεγυμνώθηκαν εν ριπή οφθαλμού μόλις τους άγγιξαν το θεό τους, το χρήμα. Την ώρα που ο τόπος στενάζει υπό την οικονομική κατάρρευση, οι παπάδες αρνούνται προκλητικά και αλαζονικά να πληρώσουν ακόμα και το μισό όσων θα όφειλαν να πληρώσουν ΟΥΤΩΣ Η ΑΛΛΩΣ. Αυτοί που μέχρι χτες έπαιζαν τους υπερπατριώτες με τζάμπα λόγια, φανατίζοντας το λοβοτομημένο τους ποίμνιο και παρουσιαζόμενοι ως προστάτες του τόπου, αντέδρασαν άμεσα μόλις τους ζητήθηκε η έμπρακτη συμμετοχή τους στα προβλήματα. Εξαπέλυσαν απειλές για απολύσεις, μόλις χρειάστηκε να συνεισφέρουν κάτι και αυτοί, προκειμένου να μη χάσουν ούτε ένα ευρώ από τις παραφουσκωμένες τους τσέπες. Αυτοί που μέχρι χτες παρίσταναν από άμβωνος τους πατριώτες με ανέξοδα λόγια, τώρα απειλούν και κλαίγονται, όχι μόνο αρνούμενοι να συμμετάσχουν στο κοινό πρόβλημα του τόπου, αλλά απειλώντας να το επιδεινώσουν επιπλέον.

 

Η απληστία τους είναι μνημιώδης! Θα μπορούσαν να ζητήσουν οι ίδιοι να φορολογηθούν με ένα ελάχιστο ποσό (πχ 5%), προκειμένου να καυχιούνται μετά στον αιώνα ότι συνεισέφεραν αυτοβούλως στα προβλήματα του τόπου, ως καλοί προστάτες, ενώ ταυτόχρονα θα είχαν κανονίσει με το ανήμπορο ελληνικό κράτος να πάρουν πίσω με άλλο τρόπο όσα θα πλήρωναν. Η αλαζονεία τους όμως και η περιφρόνησή τους για το κατάντημα που λέγετε ελληνικό κράτος τους έκανε να νιώθουν σίγουροι πως τίποτε δεν τους αγγίζει. Για αυτό και ξαφνιάστηκαν με την αποκοτιά αυτή της ζητιάνας ψαροκώσταινας.

 

Απορώ, μετά τη στάση τους αυτοί, αν υπάρχουν ακόμα άτομα που αμφιβάλλουν για την προδοτική στάση της εκκλησίας κατά καιρούς. Η εκκλησία, όπως η ίδια λέει, αποτελεί την παρθένο που περιμένει το νυμφίο της, τον Ιησού. Και επειδή ο νυμφίος δεν λέει να έρθει, σαν καλή παρθένος βολεύεται με διάφορους εραστές, ανάλογα με το πόσα της τάζει ο καθείς. Έτσι έκανε πάντα και έτσι κάνει και τώρα. Για αυτό τώρα που ο τελευταίος της γκόμενος, το νεοελληνικό κράτος, που τόσα χρόνια την τάιζε τζάμπα, χρεοκοπημένο πλέον, της ζήτησε ξαφνικά να πληρώσει και αυτή κάτι γιατί δε βγαίνει και ζορίζεται, αντέδρασε έτσι. Ακριβώς σαν κακομαθημένη γκόμενα, που μόλις διαπίστωσε πως ο μαλάκας που την τάιζε φαλίρισε, αφού τον βρίσει για την αχρηστία του, θα βγει προς αναζήτηση νέου, αν ο αυτός δε συμμορφωθεί και συνεχίσει να καταβάλλει όσα κατέβαλλε.

 

Αυτά τα προδοτικά παράσιτα μέχρι χτες φιγουράριζαν παντού παίζοντας τους πατριώτες, με το λοβοτομημένο τους ποίμνιο να χειροκροτά. Και τώρα που ευθαρσώς δηλώνουν πως έχουν χεσμένο το ποίμνιο που λιμοκτονεί, αυτό θα συνεχίσει να βελάζει ευχαριστημένο. Το ποίμνιο ξέρει μόνο να βελάζει και να δίνει ότι του ζητά, το μαλλί, το γάλα, το κρέας του, τα παιδιά του.

 

Θα κόψουν λέει τις φιλανθρωπίες…. Αυτό αποτελεί αστείο. Γιατί και οι ίδιοι ξέρουν ότι με τα ψίχουλα που δαπανούν σε αυτά τα έργα, αγοράζουν αθρόα ψυχές για να στελεχώσουν την εταιρεία τους. Πετώντας ένα ξεροκόμματο, μια υπόσχεση για μεταθανάτια δικαίωση και χαϊδεύοντας λίγο τα αυτιά όλων των απελπισμένων και εξαθλιωμένων γνωρίζουν πως εξαγοράζουν την υποταγή τους, εξαγοράζουν την ψυχή τους και τους καθιστούν όργανά τους. Στρατηγική δοκιμασμένη αιώνες τώρα, που εκμεταλλευόμενη την απελπισία ανθρώπων, αποφέρει για ένα ξεροκόμματο – και ίσως ακόμα λιγότερα -, τεράστια οφέλη. Γιατί η εκκλησία μέσα από το έργο της δεν επιλύει προβλήματα, αλλά τρέφετε από αυτά.

Οι πλανήτες είναι σοφοί, τόσους αιώνες που χορεύουν εκεί πάνω. Ξέρουν πως τελικά ο νόμος θα γίνει διάτρητος με εξαιρέσεις, παραθυράκια, καταπακτές, πορτούλες και τρύπες. Ξέρουν πως το ελληνικό κράτος είναι μια παρωδία… Πως ακόμα και αν επιμείνει στη φορολογία, θα ξαναδώσει πίσω στους παπάδες με άλλο τρόπο, όσα τους πάρει. Και ξέρουν πως όσοι τώρα αρνούνται να συμμετάσχουν στη προσπάθεια να σωθεί το πλοίο που βουλιάζει θα συνεχίσουν να το παίζουν πατριώτες, με λόγια ανέξοδα. Και χαμογελούν κρυφά, στο χορό τους πάνω, για το ποίμνιο που θα συνεχίσει αγόγγυστα να βελάζει, θυσιαζόμενο χαρούμενα για το Πάσχα του τσοπάνη.

(Το χορό των πλανητών μπορείτε να τον δείτε στο πολύ καλό κλιπάκι που βραβεύτηκε στο 5o  Animefest εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=QzRfeFgz-zk&feature=player_embedded)

Ζωντανοί Νεκροί

Έτυχε να συναντήσω έναν άνθρωπο ο οποίος υπέστη κάποιου είδους καρδιακό επεισόδιο, οι προσπάθειες ανάταξης του οποίου διήρκησαν πάνω από 40 λεπτά. Η σταθεροποίηση του εν τούτοις δεν επέφερε και το αναμενόμενο, καθώς η μακρόχρονη διαταραχή της καρδιακής λειτουργίας προκάλεσε σοβαρότατες υποξαιμικές βλάβες στον εγκέφαλο. Ο άνθρωπος αυτός χωρίς καμία επαφή με το περιβάλλον, έχει ανάγκη αναπνευστήρα για να συντηρεί την αναπνευστική του λειτουργία και γαστροστρομίας για να σιτίζεται. Το σώμα του λιώνει μέρα με τη μέρα σε ένα κρεβάτι κάποιας κλινικής κάποιου νοσοκομείου κάπου στον κόσμο, ανοίγοντας όλο και περισσότερο από κατακλίσεις, ταλαιπωρούμενο από συχνούς πυρετούς που έρχονται και φεύγουν λόγω αναπόφευκτων λοιμώξεων.

Όχι λίγες φορές συνάντησα άτομα που έπασχαν από Alzheimer. Η νόσος αυτή αποτελεί μια φρικτή κατάσταση, κατά την οποία η απώλεια της μνήμης, παρόλο που πολλοί τη συνδέουν με αυτή, αποτελεί το αρχικό μόνο σύμπτωμα μιας νόσου, κατά τη διάρκεια της οποίας, εντός λίγων ετών, η προσωπικότητα του ατόμου αποσυντίθεται πλήρως, χάνεται παντελώς και διαγράφεται οριστικά, αφήνοντας πίσω μόνο το κενό και κάποιες βασικές εγκεφαλικές λειτουργίες. Όλες όμως οι ανώτερες λειτουργίες που απαρτίζουν την προσωπικότητα του ατόμου αποδομούνται οριστικά, αφήνοντας στην ουσία πίσω τους ένα σώμα χωρίς κανέναν να το κατοικεί.

Παλαιότερα ήρθα αντιμέτωπος με μια μάνα, της οποίας η κόρη υπέστη σοβαρή περιγεννητική υποξία, που προκάλεσε βαριές εγκεφαλικές βλάβες, με αποτέλεσμα το παιδί να πάσχει από εγκεφαλική παράλυση και σοβαρές διαταραχές της συνείδησης με ελάχιστη αντίδραση σε περιβαλλοντικά ερεθίσματα.

Άλλοτε, μια 25χρονη με φυσιολογική ζωή, η οποία υπέστη σοβαρή εγκεφαλίτιδα και έκτοτε παραμένει με σοβαρές διαταραχές των φλοιωδών λειτουργιών, κλινήρης κλπ.

Η λίστα θα μπορούσε να επεκταθεί και άλλο, ψυχοπλακώνοντάς μας ακόμα περισσότερο, για αυτό και σταματάω εδώ. Τα παραδείγματα είναι επαρκή. Το νόημα αυτών ποικίλο. Θα σταθώ σε μια πτυχή αυτών.

Τα περιστατικά αυτά είναι επί της ουσίας αποτελέσματα της σύγχρονης ιατρικής. Τα άτομα αυτά, χωρίς τα σύγχρονα μέσα (αναπνευστήρες, ισχυρά αντιβιοτικά, αντιεπιληπτικά φάρμακα κλπ) θα είχαν προ πολλού πεθάνει. Φυσικά κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει ούτε τους γιατρούς για τις προσπάθειες αντιμετώπισης μιας πάθησης (καθώς τα αποτελέσματα δεν μπορούν να προεξοφληθούν) ούτε και τους συγγενείς που επιθυμούν να κρατήσουν στη ζωή τον άνθρωπό τους με κάθε κόστος, ακόμα και αν το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο (όπως στην Alzheimer).

ΜΕ ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΣ! Αυτό αποτελεί επί της ουσίας τη φράση κλειδί. Και δεν εννοώ απαραίτητα το οικονομικό κόστος νοσηλείας ή το κόστος από την αναγκαία χρήση πανίσχυρων αντιβιοτικών σε τέτοια άτομα, παράμετροι ουδόλως αμελητέες. Αναφέρομαι κυρίως στο κοινωνικό κόστος που σηκώνει η οικογένεια αλλά και το ίδιο το σώμα που σαπίζει αργά στο κρεβάτι του. Και μάλιστα πρόκειται για ένα κόστος που καταβάλλεται χωρίς καμιά πραγματική ελπίδα βελτίωσης…

Η στάση αυτή της κοινωνίας μας είναι σίγουρα πηγή προβληματισμού. Φυσικά και είναι κατανοητές οι προσπάθειες της ιατρικής, αλλά και οι επιθυμίες των συγγενών. Κανείς δεν μπορεί έτσι εύκολα να πάρει την απόφαση τερματισμού της ζωής συγγενούς προσώπου, ακόμα και σε τέτοιες καταστάσεις.

Αλλά γιατί; Αποτελεί άραγε θέμα της παιδείας μας; Των αξιών μας; Αποτελεί αλήθεια αξία η διατήρηση στη ζωή ενός σώματος, η “ψυχή” του οποίου το έχει προ πολλού εγκαταλείψει ανεπιστρεπτί; Η ταλαιπωρία και ο βασανισμός του σώματος αυτού, επί χρόνια κλινήρους, χωρίς καμιά ελπίδα βελτίωσης; Η δέσμευση και η ταλαιπωρία μιας οικογένειας που αναλαμβάνει τη φροντίδα του σώματος αυτού για χρόνια, δεμένη και προσκολλημένη πάνω σε έναν ζωντανό νεκρό; Όπου μάλιστα, σε τριτοκοσμικά κράτη σαν τη χώρα μας, η φροντίδα αυτή πέφτει ακέραιη στις πλάτες των συγγενών, το βάρος, οικονομικό, ψυχικό και κοινωνικό, καθίσταται ασήκωτο.

Ευθανασία; Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είναι ελεύθερη για όποιον το επιθυμεί. Αλλά δεν εστιάζω εκεί. Εστιάζω κυρίως στο μήνυμα των αξιών της κοινωνίας μας. Και τούτο είναι η με κάθε τρόπο προσκόλληση στη ζωή, η διατήρηση της ζωής με κάθε κόστος, ο φόβος του θανάτου και  των ευθυνών. Η αναγωγή της ζωής σε υπέρτατη αξία, αλλά με μια έννοια μάλλον ειρωνική.

Μια τέτοια κοινωνία είναι αναπόφευκτο να είναι υποταγμένη. Αν η ζωή πρέπει να διαφυλαχθεί με τέτοια ακρότητα, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ματώσει για κανέναν και για τίποτα. Και ακόμα και αν ματώσει, αν χτυπηθεί, αν αδικηθεί θα προτιμήσει να παραμείνει στην κατάσταση αυτή παρά να ρισκάρει τη βελτίωσή του με κίνδυνο να επιδεινωθεί και άλλο. Εφόσον η ζωή είναι υπέρτατη αξία, κάθε πράξη που τη βάζει σε κίνδυνο πρέπει να αποφεύγεται. Η ίδια η ζωή όμως βάζει τη ζωή σε κίνδυνο. Άρα οι άνθρωποι πρέπει να πάψουν να ζουν για να μη κινδυνεύει η ζωή τους. Να δημιουργήσουν κοινωνίες ζωντανών-νεκρών. Ολόκληρες κοινωνίες ατόμων που πάσχουν από Alzheimer… Τι ειρωνία! Η προστασία της ζωής ως υπέρτατος κανόνας οδηγεί στο θάνατο…

Αντίθετα, ίσως αυτό που θα έπρεπε να ξαναβρούμε πάλι να είναι η προστασία της προσωπικότητας. Η προστασία και η καλλιέργειά της. Η ανάπτυξή της ως την αξία που κατευθύνει τη ζωή. Κάποτε διάβασα πως αν τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από τη ζωή την ίδια, τότε γιατί να ζεις; Αν, από την άλλη, υπάρχει κάτι που αξίζει περισσότερο από αυτή, τότε θα πρέπει να δώσεις τη ζωή σου για αυτό. Η απάντηση στο αυτοκτονικό αυτό δίλημμα μπορεί να είναι η προσωπικότητα. Η προσωπικότητα αξίζει περισσότερο από τη ζωή καθεαυτή, αλλά δεν έχει κανένα νόημα χωρίς αυτή (και μην ακούτε τι σας λένε για μεταθανάτιες ζωές και κοκκινοσκουφίτσες…). Επομένως, ίσως τελικά ο λόγος για να ζεις να είναι αυτός. Η ανάπτυξη της προσωπικότητας.

Και επειδή ζωή χωρίς προσωπικότητα είναι θάνατος και προσωπικότητα χωρίς ζωή ατόπημα, συνεπάγεται πως το δύο θα πρέπει να συνυπάρχουν αν επιθυμούμε τη Ζωή. Να συνυπάρχουν ή να χάνονται μαζί…

ΥΓ. Επειδή, ένας βιαστικός αναγνώστης μπορεί να θεωρήσει πως ωθώ τα παραπάνω άτομα σε ευθανασία και περιφρονώ το πρόβλημά τους και την ύπαρξή τους, θα πρέπει να τονίσω πως αυτό είναι λάθος. Η κατάστασή τους αποτελεί πηγή προβληματισμού για την παιδεία μας, προβληματισμού και αμπελοφιλοσοφίας. Φυσικά και κατανοώ πλήρως το δράμα των καταστάσεων αυτών.

ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

Υπάρχει στην Ελλάδα μια γενιά που αντιστέκεται. Μια γενιά που πολεμά. Μια γενιά που με τα δόντια σφιγμένα κρατά τις ιδέες της σε πείσμα των εχθρών της. Μια γενιά που δε διστάζει να υψώσει τη φωνή της, να διεκδικήσει το δίκιο της. Μια γενιά που απεχθάνεται τη βία, αλλά πετυχαίνει το σκοπό της. Μια γενιά με στόχους και όνειρα…

Είναι η γενιά των πατέρων μας και των μανάδων μας. Η γενιά που αντιστέκεται στην αλλαγή. Η γενιά που πολεμά το μέλλον. Η γενιά που με τα δόντια σφιγμένα κρατά τις ιδέες της σε πείσμα των παιδιών της. Η γενιά που δε διστάζει να υψώσει τη φωνή της πάνω από τις φωνές των παιδιών της, που δε διστάζει να διεκδικήσει το δίκιο της εις βάρος τους. Η γενιά που καθησυχασμένη απεχθάνεται τη βία, αλλά πετυχαίνει πάντα το σκοπό της με κάθε πλάγιο μέσο. Μια γενιά με στόχους τα όνειρα…

Η γενιά που μόλυνε την επόμενη και τώρα την κατηγορεί για τα σφάλματα της, τα σφάλματα που της δίδαξε, τον τρόπο ζωής της, τις αξίες της. Που μαζί με αυτά της δίδαξε το μεγαλύτερο. Την ανικανότητα αυτοκριτικής…

ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ;

Θα αναρωτιέσαι διακαώς αναγνώστη γιατί αποφασίζω να γράψω τώρα, αφού σε άφησα τόσο καιρό χωρίς να δημοσιεύσω την παραμικρή λεξούλα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν υπάρχει σαφής απάντηση στη δεύτερη ερώτηση. Υπάρχει όμως στην πρώτη! Μπροστά στην επερχόμενη ολοκληρωτική παρακμή που έρχεται ακάθεκτη, προαναγγελθείσα από καιρό, θεώρησα σκόπιμο, απαραίτητο, αναγκαίο και θεμελιώδες να προσθέσω τις μεγάλες μου αμπελοφιλοσοφίες στο πλήθος άλλων που κυκλοφορούν ήδη στα διάφορα blogs!

Γιατί, αν κάτι δεν έλλειψε ποτέ στον τόπο αυτό, στοιχείο που μάλιστα αποτελεί αναντίρρητο επιχείρημα της συνέχεια του Γένους (δάκρυα συγκίνησης), αυτό είναι η ασταμάτητη, αδιάλειπτη, συνεχιζόμενη και διαχρονική παραγωγή αμπελοφιλοσόφων, που ξεκίνησε από εκείνον τον πρώτο ανώνυμο Ίωνα προπάτορα, που καθόμενος σε κάποια παραλία της Ιωνίας ένα δείλι, έπιασε δίπλα του ένα μπλοκ λίθων και άρχιζε να σκαλίζει τις πρώτες του σκέψεις, σίγουρος για το αιώνιο της αξίας και τη ματαιότητα αυτών. Έκτοτε ο τόπος παράγει σχεδόν σαν γερμανικό εργοστάσιο, σειρά αμπελοφιλοσόφων διαμέσου των αιώνων έως σήμερα.

Και φυσικά, για να το διευκρινίσουμε και αυτό, δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό ούτε υποτιμητικό στον όρο αμπελοφιλόσοφος. Σημαίνον και σημαινόμενο αποτελούν γέννημα του αυτού τόπου, πράγμα ουδόλως τυχαίο. Γνωστοί οι συμβολισμοί της αμπέλου στον ελληνικό φαντασιακό (παρά τις προσπάθειες του χριστιανισμού, η άμπελος παρέμεινε συνειρμικά συνδεδεμένη με τον οίνο, την ευφορία και την καλή καρδιά). Συνεπώς, αμπελοφιλόσοφος είναι αυτός που προσεγγίζει τη φιλοσοφία διακατεχόμενος από ένα μάλλον διονυσιακό, σατυρικό συναίσθημα. Και τούτο γιατί ο αμπελοφιλόσοφος δεν στέκεται βλοσυρός και αγέλαστος, όπως ο λ.χ. Γερμανός – που είναι και επίκαιρος – φιλόσοφος του 19ου αιώνα, ούτε γονατιστός και τρεμάμενος, όπως οι διάφοροι μονοθεϊστές “δάσκαλοι” , μπροστά στην αποκαλυπτόμενη σοφία.

Το χαρακτηριστικό λοιπόν του αμπελοφιλοσόφου δεν είναι, όπως έχει παρερμηνευθεί, το περιεχόμενο των λόγων του, αλλά η στάση του καθώς τους φανερώνει. Ο αμπελοφιλόσοφος γνωρίζει το γελοίο, παροδικό και μάταιο της όποιας νοητικής του σύλληψης και κατανόησης του κόσμου, καθώς και της όποιας σύλληψης άλλων ατόμων. Γνωρίζοντας λοιπόν αυτό προσεγγίζει την κάθε ιδέα, ακόμα και τις δικές του, γελώντας μαζί τους. Έτσι, στο μυαλό του κόσμου τελικά, η στάση αυτή του αμπελοφιλόσου, η αναγνώριση της ματαιότητα της κάθε ιδέας, ταυτίστηκε με τη ματαιότητα των δικών του ιδεών, με αποτέλεσμα η λέξη αμπελοφιλοσοφία να πάρει την σημερινή της έννοια, της μάταιης και γελοίας και ανέξοδης άποψης. Σωστό εν μέρει, ξεχνά όμως πως αυτό ισχύει για όλες τις φιλοσοφίες. Ο αμπελοφιλόσοφος είναι ο μόνος όμως που το γνωρίζει αυτό…

Κλείνοντας, και επειδή δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω, θα αφήσω το κείμενο μου χωρίς επίλογο. Έτσι…

Ματωμένες Ασπίδες

Θα ‘θελα να γράψω λίγα λόγια για το βιβλίο αυτό. Φίλος μου ο συγγραφέας (ή έτσι πιστεύω τουλάχιστον), αλλά θα προσπαθήσω να πω όσο γίνεται πιο αληθινά τι πιστεύω για το πρώτο του αυτό πόνημα.

Το βιβλίο αναφέρεται στην μάχη του Μαραθώνα και τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν με επίκεντρο το κοσμογονικό αυτό γεγονός για τον Δυτικό Πολιτισμό. Αυτό μπορεί να ακούγεται υπερβολικό (και είναι πράγματι λυπηρό, γιατί ξέρω πως πολλοί Έλληνες αγνοούν την τεράστια σημασία της μάχης αυτής), αλλά για όσους θέλουν να ανήκουν στον Δυτικό Πολιτισμό, όσους σε αυτόν αναγνωρίζουν την μετεξέλιξη των μεγάλων ιδεών του αρχαίου κόσμου της κλασσικής εποχής, αυτό είναι αυτονόητο. Και ο συγγραφέας είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Για αυτό και η επιλογή της μάχης δεν έγινε τυχαία, και αυτό φροντίζει να το τονίζει σε όλο το μήκος του έργου.

Η υπόθεση είναι (ή έστω θα όφειλε να είναι) γνωστή. Στηριγμένος στον Ηρόδοτο και την πραγματική ιστοριογραφία, ο Πολύκαρπος φτιάχνει ένα ιστορικό μυθιστόρημα που ακολουθεί τα πραγματικά γεγονότα. Μέσα από τα μάτια του τραγικού ποιητή Αισχύλου βλέπουμε την εξέλιξη τους. Δεν αποτελεί όμως μια απλή εξιστόρηση αυτών. Φροντίζει να τα εμπλουτίζει με ζωντανούς διαλόγους, έντονες σκηνές, ζωηρές περιγραφές και ακόμα να εφευρίσκει ή να παραλλάσει ενίοτε τα γεγονότα, χωρίς όμως να αλλοιώνει την ουσία τους.Η περιγραφή της μάχης είναι με λίγα λόγια κινηματογραφική. Επηρεασμένος από τις Πύλες της Φωτιάς, ο Πολύκαρπος πάει ένα βήμα παραπέρα περιγράφοντας όχι μόνο, όπως και στις Πύλες, με ωμά λόγια τη σύγκρουση αλλά εισάγοντας μια κινηματογραφική απεικόνιση της μάχης. Μια επική περιγραφή, που καταφέρνει να συνδυάσει τόσο την ωμή και εμετική ατμόσφαιρα της μάχης όσο και την επική, υπεράνθρωπη εικόνα των πολεμιστών αυτών. Οι ομηρικές εικόνες είναι διάσπαρτες στο κείμενο και η έμπνευση από τον δάσκαλο των Ελλήνων δεν θα μπορούσε να λείπει και στην μάχη. Η γλώσσα λοιπόν του κειμένου είναι απλή, ιδιαίτερα ευανάγνωστη και επηρεασμένη εμφανώς από τα Ομηρικά Έπη. Οι διάλογοι των ηρώων είναι δυνατοί, άμεσοι, αγγίζοντας αμέσως το θιγόμενο ζήτημα. Αν και σε μερικά σημεία, χωρούσε περισσότερη δουλειά πάνω στη γλώσσα, το συνολικό αποτέλεσμα μόνο θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί, δεδομένου μάλιστα πως πρόκειται για την πρώτη προσπάθεια του συγγραφέα.

Ιδεολογικά, το βιβλίο προτάσσει τις αξίες που γέννησαν την Αθηναϊκή Δημοκρατία. Η ισότητα, η ελεύθερη γνώμη, η ελευθερία, η πατρίδα ως εγγυήτρια της ελευθερίας, η αμφισβήτηση και το ελεύθερο πνεύμα θα συγκρουστούν στο Μαραθώνα με την δουλεία, την Ανατολή, την ανελευθερία και την βαρβαρότητα. Οι θεοί στάθηκαν στον πλευρό των Ελλήνων για να κερδίσουν την μεγάλη μάχη του Δυτικού πολιτισμού. Αν και είμαι απόλυτα βέβαιος πως μπροστά στην ορμή της νεογέννητης Ελληνικής Ιδέας μάλλον δεν θα τολμούσαν ποτέ να ταχθούν με τον πλευρό της Ανατολής. Γιατί ούτε και οι θεοί δεν θα μπορούσαν να εμποδίσουν την κοσμογονία που ερχόταν. Φυσικά οι θεοί ενυπάρχουν μέσα στο βιβλίο του Πολύκαρπου. Οι εικόνες του Πάνα είναι τόσο ζωντανές που σχεδόν μπορεί κανείς να μυρίσει τη βαριά του μυρωδιά.

Στις μέρες μας, με τις αξίες του Δυτικού Πολιτισμού να βάλλονται, με τα ατομικά δικαιώματα να περιορίζονται, τον θρησκευτικό φανατισμό να αυξάνει, την επέλαση των βάρβαρων μορφών του χριστιανισμού και του ισλαμισμού σε Δύση και Ανατολή, το βιβλίο αυτό μας θυμίζει έναν άλλο πολιτισμό, μια αναλαμπή φωτός αρκετή όμως για να φωτίζει την ανθρωπότητα ολόκληρη ως το τέλος της…

Ελλοπία

Θεωρώ μάλλον υποχρέωση μου, ως πρώτη δημοσίευση στο Μέγα Αμπελοφιλοσοφικό, να κάνω μια αναφορά στην πανέμορφη κοιλάδα της Ελλοπίας. Φαντάζομαι δεν θα την έχεις ακουστά αναγνώστη. Τουλάχιστον όχι με το αρχαίο της όνομα. Το όνομα που ακόμα χρησιμοποιούν για αυτή οι θεοί που την κατοικούν.

     

Σαν κάθε μυθική κοιλάδα, έτσι και η Ελλοπία είναι κρυμμένη ανάμεσα στα βουνά. Ο δρόμος για να προσεγγιστεί είναι πάντοτε δύσκολος, και μόνο ένα βήμα πριν το τέλος, όταν ο ταξιδιώτης αποδειχτεί άξιος, η κοιλάδα ξεδιπλώνεται μεγαλειώδης και μαγική. Σαν κάθε μυθική κοιλάδα, διαθέτει λίμνη γεμάτη μύθους και ιστορίες θρυλικές. Η λίμνη, όπως κάθε λίμνη που βρίσκεται σε μυθική κοιλάδα, έχει στο κέντρο της ένα νησάκι. Και όπως κάθε τέτοιο νησάκι, έχει πάνω του ένα μικρό χωριό, που κουβαλάει τους θρύλους του, όπως και η λίμνη. Φυσικά, στην άκρη της λίμνης, σαν να γεννήθηκε από αυτή, υπάρχει μια πόλη. Μια πόλη χτισμένη γύρω από ένα αρχαίο κάστρο. Και δεν θα ήταν ολοκληρωμένη μυθική κοιλάδα, αν στις εισόδους της δεν έστεκαν ερειπωμένες, οι πανάρχαιες πόλεις-φρούρια που την προστάτευαν από βορρά και νότο.

Μια μυθική κοιλάδα δεν θα μπορούσε να μην είναι τόπος κατοικίας θεών. Και φυσικά ούτε και η μαγική κοιλάδα της Ελλοπίας διαφέρει. Είναι τόσο αρχαία η κοιλάδα, που τα μνημεία ακόμα μιλούνε για τις θηλυκές θεότητες που κατοικούν εδώ από την αυγή του χρόνου, πριν ακόμα έρθουν να ζήσουν μαζί τους οι ανδρικοί θεοί. Μνημεία που μιλάνε για την εποχή που ακόμα και οι θεοί έμεναν στα δέντρα, σε μεγάλα αιωνόβια δένδρα, σαν την Ιερή Βελανιδιά. Έτσι, όπως το θέλει η παράδοση των μυθικών κοιλάδων που είναι αρχέγονες κατοικίες θεών, έτσι και στην Ελλοπία υπάρχει ένα Μαντείο. Και φυσικά, όπως κάθε μυθική κοιλάδα, αποτελεί την κοιτίδα ενός λαού που έμελλε να αλλάξει την ανθρωπότητα.

   

Και σαν κάθε μυθική κοιλάδα, ξεχάστηκε και υπάρχει μόνο για αυτούς που ξέρουν πού θα την αναζητήσουν….

Πιλοτικό

Χαιρετώ το περαστικό αναγνώστη του ιστολογίου μου. Αυτός είναι ο σκοπός της πρώτης τούτης εγγραφής. Να χαιρετίσω όποιον θελήσει να διαβάσει αυτά που γράφω και να παρουσιάσω με λίγα λόγια  το  Μέγα Αμπελοφιλοσοφικό μου πόνημα.

Το Μέγα Αμπελοφιλοσοφικόν Ιστολόγιό μου θα είναι ένας χώρος στον οποίο φιλοδοξώ να γράφω ό,τι μου κατεβαίνει. Τα σχόλια μου δεν θα έχουν συγκεκριμένο αντικείμενο, αλλά θα αντανακλούν τους εκάστοτε βαθυστόχαστους προβληματισμούς μου. Επικαιρότητα, ταξίδια, φιλοσοφίες, σκέψεις και παραληρήματα. Οτιδήποτε νιώθω ότι πρέπει να μείνει γραμμένο. Άλλοτε σοβαρό, άλλοτε γελοίο, σαρκαστικό, χιουμοριστικό, αποτυχημένο, επιστημονικό, φιλοσοφικό, πολιτικό και άλλοτε καθημερινό θα είναι ένας χαιρετισμός και μια κουβέντα στον αναγνώστη που τυχαίνει να περνά από εδώ.

Σαν πιλοτικό σχεδίασμα δεν θα γράψω περισσότερα. Ένας χαιρετισμός και λίγα λόγια. Καλή αρχή!