Γενίτσαροι

Ολοκληρώνοντας προχτές το γύρο της λίμνης ποδηλατώντας, έπεσα πάνω σε ένα πανό, αναρτημένο στα κάγκελα ενός Γυμνασίου. Μέχρι να το προσπεράσω είχα αρκετό χρόνο να το διαβάσω και να το κατανοήσω. Το πανό, που δυστυχώς δεν φωτογράφισα, έγραφε “Οι μαθητές αντιστεκόμαστε. Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας. ΚΝΕ” ή κάπως έτσι. Ανέφερε μέσα οπωσδήποτε τη λέξη "μαθητές" και την άρνησή τους να πληρώσουν την κρίση. Και έφερε σίγουρα την υπογραφή της ΚΝΕ.

Ανεξαρτήτως από το αν υποστηρίζω ή όχι την πράξη παράδοσης του ελληνικού κράτους (από τούδε Μνημόνιο), το πανό μου προκάλεσέ εμετική διάθεση. Δεν είμαι οικονομολόγος για να κρίνω αν όντως το Μνημόνιο είναι τεχνικά αναγκαίο και επαρκές για το σκοπό του. Νιώθω όμως πως δεν είναι. Κυρίως όμως νιώθω πως η παρούσα κυβέρνηση αποτελεί κατοχική κυβέρνηση, που κατέλαβε την εξουσία με σειρά απατών και παραπληροφόρησης (με βοήθεια των ΜΜΕ), αθετώντας στη συνέχεια το πρόγραμμά της για το οποίο ψηφίστηκε, εφαρμόζοντας ακριβώς το αντίθετο, χωρίς δημοκρατική επικύρωση και επιβάλλοντας στην εξουσία ξένους παράγοντες, χωρίς καμιά συγκατάθεση του ελληνικού λαού. Παρέβη πολλαπλώς το σύνταγμα, γελοιοποίησε θεσμούς και διαδικασίες και παρέδωσε εμμέσως την εξουσία σε ξένες δυνάμεις. Ο πασοκισμός, στην ύστατη παρακμή του, αποτελεί έναν προδοτικό, γλοιώδη μηχανισμό εξουσίας.

Το ότι λοιπόν συμφωνώ με το μήνυμα του πανό, δεν σημαίνει πως δεν βλέπω την εμετική και αηδιαστική στάση της ΚΝΕ να στρατολογεί γενίτσαρους, ως δήθεν πολιτικοποίηση των νέων. Η τακτική αυτή, που ακολουθείται κατά κόρον από την ΚΝΕ, με μειούμενη χρήση της όσο κινούμαστε προς τα δεξιά, αποτελεί ένα ευτελές και κατάπτυστο παιδομάζωμα, έναν εξευτελισμό των δημοκρατικών εννοιών και μια επικίνδυνη πρακτική για κάθε κοινωνία. Και είναι περίεργο πώς, τα αριστερά κυρίως κόμματα, που αντιστέκονται τόσο σθεναρά στη διδασκαλία των θρησκευτικών και την αφαίρεση των θρησκευτικών συμβόλων από τα σχολεία, με την δικαιολογία πως εμφυτεύουν με ύπουλο τρόπο κάποια πίστη σε ανυπεράσπιστες παιδικές ψυχές, ακολουθούν τις ίδιες πρακτικές, στρατολογώντας και φανατίζοντας ανήλικα παιδιά στις ιδεολογικές τους κορώνες.

Τα νέα παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου, όσο και ενημερωμένα και να είναι, είναι ακόμα ανήλικοι που είναι απαράδεκτο να στρατολογούνται κομματικά. Η λειτουργία των φυτωρίων των κομμάτων στα πανεπιστήμια είναι γνωστή και καταστροφική. Και αν η λειτουργία τους εκεί, μεταξύ ενηλίκων ανώτατης εκπαίδευσης, είναι τόσο καταστροφική, τι μπορούμε να υποθέσουμε για παρόμοιες τακτικές σε σχολεία; Πέραν τούτου, τα νέα παιδιά έχουν δικαίωμα να πολιτικοποιηθούν ομαλώς, ολοκληρώνοντας την εκπαίδευσή τους και εντασσόμενοι στο κοινωνικό σύνολο. Η πρόωρη στρατολόγησή τους σε ιδεολογικά ξεφωνητά, είναι ηθικά απαράδεκτη. Αποτελεί στυγνή εκμετάλλευση της νεανικής ορμής και της έλλειψης γνώσεων και εμπειρίας (στοιχείων απαραίτητων για την κριτική σκέψη) για την εμφύτευση απόψεων και ιδεολογιών που εξυπηρετούν το κομματικό συμφέρον. Μια τέτοια προσέγγιση διαστρέφει την κοινωνικοποίηση και πολιτικοποίηση των παιδιών και δημιουργεί “πολίτες” γενίτσαρους, εκπαιδευμένους και φανατισμένους σε μια ιδεολογία πριν καν βγουν στην κοινωνία.

Απαράδεκτη και κατάπτυστη η πολιτική της ΚΝΕ, απαράδεκτη και παθητική η στάση των δασκάλων, που θα έπρεπε να προστατεύουν την ομαλή κοινωνικοποίηση των παιδιών. Όπως το σχολείο δεν μπορεί να αποτελεί μέρος στρατολόγησης νέων ψυχών σε θρησκευτικές σέχτες, τοιουτοτρόπως είναι ακόμα πιο κατάπτυστο να αποτελεί χώρο πολιτικής στρατολόγησης. Και είναι επίσης και περισσότερο επικίνδυνο, γιατί να οι θρησκευτικές απόψεις είναι εν μέρει τουλάχιστον προσωπικές, οι πολιτικές απόψεις και συμπεριφορές μας επηρεάζουν όλους.

Άσχετο: τι απέγιναν οι πυρήνες της φωτιάς και οι λοιπές επαναστατικές οργανώσεις; Ναι ναι, αυτές που ανατίναζαν τον κόσμο αμα έπεφτε καμιά γκλομπιά από μπάτσο που τρώει ντόνατς, αλλά τώρα έβγαλαν το σκασμό μπροστά στην κατοχική, αντισυνταγματική κυβέρνηση;

Η ανεπτυγμένη Δύση

Δεν είναι λίγοι οι αρχαιολογικοί τόποι στους οποίους ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι που στα μάτια μας φαντάζει αδιανόητο. Την χρήση αγαλμάτων ως οικοδομικών υλικών σε τοίχους, τη διαμέλιση αρχιτεκτονικών θαυμάτων για την κατασκευή σταύλων και αποθηκών, τη γενικότερη μεταποίηση και κακοποίηση ενός καλλιτεχνικού, με την ευρεία έννοια, αριστουργήματος για την εξυπηρέτηση εντελώς εφήμερων αναγκών. Γνωστή είναι άλλωστε και από την ιστορία η τύχη θαυμάτων της Τέχνης, που βάρβαροι έλιωσαν σε καμίνια για να πάρουν το μέταλλο με σκοπό να κατασκευάσουν κακοφτιαγμένες ασπίδες και σπαθάκια για να αλληλοσκοτώνονται ή ασβέστη για να ασβεστώσουν τους σταύλους τους.

 

Κοιτάμε ανήμποροι να καταλάβουμε τη βαρβαρότητα, την απίστευτη νοητική υστέρηση, ανθρώπων, που ακόμα και αν δεν συνειδητοποιούν ολόκληρο το φάσμα του νοήματος ενός έργου τέχνης, μένουν απόλυτα αδιάφοροι ακόμα και στην πασιφανή ομορφιά και τελειότητα του δημιουργήματος και το μόνο που βλέπουν σε αυτό είναι απλά ένα άριστο οικοδομικό υλικό ή μόνο μέταλλα για την παρασκευή σπαθιών και ασπίδων. Δεν μπορεί ο σημερινός άνθρωπος του Δυτικού Πολιτισμού, να διανοηθεί πως είναι δυνατό να υπήρξαν ομάδες ατόμων που παρέμειναν απόλυτα ασυγκίνητες, αν μη τι άλλο, μπροστά σε τέτοιο κάλλος και αισθητική αρτιότητα. Να αδυνατούν να θαυμάσουν, ακόμα και αν δεν κατανοούν πλήρως, το μέγεθος και το μεγαλείο πανέμορφων ναών. Την αρμονία της Τέχνης που μιλάει απευθείας στην ψυχή και για τούτο δεν χρειάζεται περισπούδαστες γνώσεις για να γίνει αισθητή. Πόσο τραχιά ήταν λοιπόν η ψυχή τους ώστε σε αυτή την Τέχνη να βλέπουν μόνο πέτρες και μέταλλα;

 

Ξέρει πως οι βάρβαροι αυτοί ήταν οι προγονοί του και αυτό του κάνει τα πράγματα ακόμα πιο ακατανόητα. Νιώθει τουλάχιστον περήφανος που ξέφυγε από κείνα τα σκότη της ανθρώπινης ύπαρξης, και τώρα έχει παράγει ο ίδιος πολιτισμό και τέχνη, ξέρει πλέον να εκτιμά την ομορφιά. Αντάξιος και κάτι παραπάνω της Παλιάς Τέχνης, την ξεπέρασε σε κάθε τομέα. Καμαρώνει για τις ποικίλες Τέχνες και Επιστήμες που τις έφτασε σε απίστευτη κορύφωση. Στα βάθη του Σύμπαντος και στην πυρήνα του Ατόμου. Κοιτάζει από που ξεκίνησε και καμαρώνει το σημερινό του ανάστημα. Εξιλεωμένος…

 

Η απορία που δημιουργείται καθώς τον βλέπει κανείς να φεύγει από τον αρχαιολογικό χώρο, δικαιωμένος, είναι το πώς τα καταφέρνει και δε σκοντάφτει… Είναι τόσο μύωπας όσο και ο πρόγονός του. Μόνο που ο σημερινός είναι πιο επικίνδυνος από κείνον. Όταν καταφέρουμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας, αντιλαμβανόμαστε ότι η τραχύτητα της ψυχής του σημερινού ανθρωπολογικού τύπου, που παράγει η Δύση, δεν έχει αλλάξει ποιοτικά από τον βάρβαρο πρόγονό της. Και τούτο γιατί ο σημερινός Δυτικός άνθρωπος συνεχίζει να συμπεριφέρεται απέναντι στη Τέχνη, τη Δημιουργία, όπως ακριβώς και ο ημιάγριος πρόγονός του.

 

Αναφέρομαι φυσικά στη καταστροφή που προκαλεί ο Δυτικός Πολιτισμός στη Φύση, την κατεξοχήν Τέχνη, τον Κόσμο (κόσμημα) τον Αρχαίων Ελλήνων, των πρώτων μεγάλων καλλιτεχνών. Η ψυχή του Δυτικού Πολιτισμού, τραχιά και απαίδευτη στέκεται μπροστά στον υπέρτατο έργο Τέχνης και δεν αντιλαμβάνεται τίποτα από το Κάλλος, την Αρμονία, το Λόγο. Σαν τους προγόνους του, την πολιτισμική παράδοση των οποίων φέρει, βλέπει μόνο υλικά, αντικείμενα για χρήση. Μετρά τη Φύση, την κόβει, την ακρωτηριάζει, τη φέρνει στα μέτρα του, την λιώνει σε καμίνια, την εντοιχίζει και την παραμορφώνει για να ικανοποιήσει απλές, εφήμερες ανάγκες. Καμαρώνει ύστερα, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που θα καμάρωνε και ο βάρβαρος πρόγονος, που αφού ακρωτηρίασε το άγαλμα, κόβοντας τα περιττά και φέρνοντας το στα ακριβώς υπολογισμένα μέτρα του, το ενσωμάτωσε με περισσή “επιστήμη” σε κάποιο τοίχο. Υπέταξε το υλικό και το χρησιμοποίησε άριστα…

 

Φαντάζομαι ένα μελλοντικό πολιτισμό, γήινο ή μη, που θα ξεκινά από άλλες ρίζες, έχοντας επίγνωση πραγματική της Τέχνης να κοιτάζει τα ερείπια του δικού μας “ανεπτυγμένου” "πολιτισμού”. Να βλέπει βαρβάρους, ασυγκίνητους από την Ομορφιά, τον Κόσμο, το Κάλλος, να μετράνε και να κόβουν, να λιώνουν, να μολύνουν, να αλλοιώνουν, να φτωχεύουν το κόσμο. Να υποτάσσουν το καθολικό έργο Τέχνης στις ανάγκες τους. Να καταστρέφουν το Κάλλος, το Λόγο, την Αρμονία του για να φτιάξουν τοίχους και σταύλους. Τι ακριβώς πέτυχε ο Δυτικός Πολιτισμός που αξίζει το κόστος αυτό; Η αξία των επιτευγμάτων μπροστά στο αλόγιστο κόστος, είναι η ίδια με την αξία των σταύλων που έχτιζαν οι πρόγονοί του καταστρέφοντας τέχνη που δεν καταλάβαιναν.

 

Ο Δυτικός Άνθρωπος στέκεται μπροστά στη Δημιουργία, τον Κόσμο και δεν αντιλαμβάνεται τίποτα. Τι θα λέγαμε για κάποιον που μπροστά σε έναν έργο Ζωγραφικής, έβλεπε  μόνο γραμμές και χρώματα, αδυνατώντας να συλλάβει το Νόημα, και προσεγγίζοντας το έργο, αναλύοντας τη φυσική σύσταση των χρωμάτων, τις συντεταγμένες τους στον πίνακα, το υλικό του καμβά, τις μαθηματικές σχέσεις μεταξύ των διαφόρων σχημάτων κλπ και πιστεύοντας πως έτσι κατανόησε και περιέγραψε το Έργο… Αυτό θα έμενε στο επίπεδο της νοητικής δυσλειτουργίας, όμως ο Δυτικός άνθρωπος, μέσα στην αλαζονία του, πίστεψε πως κατανόησε το έργο και θέλησε να το υποτάξει. Ομαδοποίησε τα χρώματα, άλλαξε τη φυσική τους σύσταση, τοποθέτησε αλλιώς τα σχήματα, έκοψε περιττά κομμάτια, πέταξε ότι φαινόταν άχρηστο… Και πίστεψε πως βελτίωσε το έργο… Είναι τόσο μύωπας που δεν μπορεί να απομακρυνθεί αρκετά για να καταλάβει τι έκανε. Όσοι μπορούν να αποτραβηχτούν δυο βήματα παραπίσω, βλέπουν αμέσως την αλογία του επιτεύγματος. Το έργο Τέχνης δεν έχει πια νόημα, είναι Άλογο (λείπει ο Λόγος).

 

Ο Δυτικός άνθρωπος είναι προφανές πως συμπεριφέρεται στη Φύση με τον ίδιο τρόπο, όπως ο πρόγονός του. Τη βλέπει ως αντικείμενο, άνευ νοήματος, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιήσει όπως νομίζει για να ικανοποιήσει κάθε ανάγκη του. Δεν έχει σημασία πια ανάγκη. Και η ικανοποίηση των αναγκών έγινε η μόνη του προτεραιότητα σε ένα κόσμο Άλογο, στερημένου νοήματος. Φυσικό ήταν να αυτονομηθεί λοιπόν και να παράγει ένα “πολιτισμό” με μόνο νόημα την δημιουργία και ικανοποίηση αναγκών. Ένα πολιτισμό που καλλιεργεί στον άνθρωπο ανάγκες, υπαρκτές ή καινοφανείς, δημιουργημένες, απευθυνόμενος μόνο στον ηδονισμό του, την αυτοϊκανοποίησή του. Στον άλογο κόσμο της Δύσης, στον κόσμο αντικείμενο, ο άνθρωπος ζει σε ένα παράλογο σύμπαν, όπου το μόνο νόημα που βρίσκει είναι η ζωώδης ικανοποίηση όλο και μεγαλύτερων αναγκών, ο γιγαντούμενος αυνανισμός του…

 

Τα διάφορα Κινήματα για την προστασία του περιβάλλοντος ή των ζώων είναι αν μη τι άλλο, κάποιες απέλπιδες προσπάθειες, χωρίς όμως ουσιαστική διαφορά από τον πολιτισμό που τα παρήγαγε. Και τούτο γιατί τα κινήματα αυτά προσπαθούν να διασώσουν τη Φύση, ως απαραίτητη για την επιβίωση μας ή ως ένα αισθητικά καλύτερο ντεκόρ από τις τσιμεντουπόλεις. Συνεχίζουν να αντιλαμβάνονται τη Φύση ως αντικείμενο και απλώς επιδιώκουν μια άλλη χρήση για αυτό. Δεν πρόκειται να έχουν φυσικά κανένα αποτέλεσμα, γιατί αποτελούν απλά μια αίρεση της ίδιας θρησκείας και όχι νέο τρόπο θεώρησης. Επιζητούν μια αλλαγή της χρήσης και όχι μια νέα σχέση με τον Κόσμο. Δεν επιδιώκουν την αποκατάστασή του, αλλά τη διαφορετική μεταχείρισή του με τα ίδια ατομοκεντρικά κίνητρα. Για αυτό και είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.

 

Ο Δυτικός Άνθρωπος, τραχύς ψυχικά (σήμερα πλέον σχεδόν άψυχος, ρομποτικός), στέκεται απέναντι στη Τέχνη του Κόσμου ασυγκίνητος, πνευματικά ανάπηρος να κατανοήσει. Την ακρωτηρίασε για να την υποτάξει με τελικό σκοπό μόνο να αυξήσει τα σκουπίδια που παράγει. Γκρέμισε το Ναό της Φύσης για να φτιάξει χέστρες γεμίζοντας τον πλανήτη με τα σκατά του. Ακόμα και ο βάρβαρος πρόγονός του θα αυτοκτονούσε από απελπισία μπροστά στη Βαρβαρότητα του απογόνου του…

Κολοσσαίο

Το πρώτο γήπεδο του Δυτικού Κόσμου, η μήτρα του σημερινού αθλητισμού. Αυτό είναι το Κολοσσαίο και αυτή την αίσθηση διαχέει στο επισκέπτη. Δεν είναι μόνο η χτυπητή ομοιότητα της αρχιτεκτονικής του οικοδομήματος με τα σύγχρονα γήπεδα ποδοσφαίρου που παραπέμπει εκεί, αλλά το ίδιο το πνεύμα του χώρου. Αντιπαρερχόμενος τον αρχικό θαυμασμό για το μέγεθος του μνημείου, έρχεσαι αντιμέτωπος με την αλήθεια, καθώς προχωράς μέσα στο Κολοσσαίο. Το πρώτο γήπεδο της Ιστορίας, η κοιτίδα του σύγχρονου αθλητισμού…

Όσοι θέλουν, μπορούν να συνεχίσουν να βαυκαλίζονται πως ο σύγχρονος αθλητισμός αίρει την καταγωγή του από την Ολυμπία, εκφράζει και πραγματώνει στο σήμερα τις επιταγές των ελληνικών Αγώνων. Τα σημερινά, όμως,  Games του Δυτικού Αθλητισμού συνεχίζουν την παράδοση των Σταυροφοριών. Λεηλατούν τις υψηλές αξίες του ελληνικού πνεύματος για να τις λιώσουν στα διαφημιστικά καμίνια και να ντύσουν με αυτές τη βαρβαρική τους καταγωγή, να προσποιηθούν ευγενικές αξίες για να κρύψουν το ποταπό των κινήτρων τους.

Στο Κολοσσαίο γεννήθηκε ο σημερινός αθλητισμός. Τη λειτουργία του, της αποχαύνωσης και εξηλιθίωσης των μαζών, συνεχίζει με επιτυχία ο σημερινός επαγγελματικός αθλητισμός. Στο Μητέρα των γηπέδων, μαζεύονταν οι κουρασμένοι και απανθρωπισμένοι Ρωμαίοι, να κορέσουν την κενότητά τους με αίμα θηρίων ή σκλάβων. Να εκτονώσουν τα πάθη τους, να φωνάξουν, να σκοτώσουν. Το Κολοσσαίο αποτελούσε τον τόπο έκφρασης και εκδήλωσης των πιο ζωωδών ενστίκτων των Ρωμαίων. Αποτελούσε άλλωστε σαφή πολιτική επιλογή των αυτοκρατόρων, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν το Κολοσσαίο και τα θεάματά του κατά τρόπο παρόμοιο με το σημερινό ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα. Η αποτυχία των Ρωμαίων να νικήσουν τα πάθη τους, να υποτάξουν την ανθρώπινη φύση σε έναν αγώνα αυθυπέρβασής της, βρήκε την εύκολη λύση στο απλό και άκακο (για τους ίδιους και την πολιτεία τους) θεσμό του Κολοσσαίου. Η εκτόνωση των παθών, που έφτανε ως και την ανθρωποκτονία προς τέρψη του αποκτηνωμένου πλήθους, αποτελούσε τρόπο ελέγχου των ζωωδών ενορμήσεων.

Τι σχέση μπορεί να έχει με αυτό η Ολυμπία; Συνέχεια και συμπλήρωμα του θεάτρου, η Ολυμπία και οι Ελληνικοί Αγώνες καλούσαν τον άνθρωπο σε αυθυπέρβαση, σε ξεπέρασμα της φύσης του, σε προσέγγιση στο θεό. Ο Έλληνας αθλητής δεν καλούνταν να εκτονώσει το συμπλεγματικό Εγώ του στο νικημένο θύμα του, προς τέρψη ενός αποκτηνωμένου πλήθους, αλλά να ξεπεράσει τον εαυτό του, την ανθρώπινη φύση του, προς όφελος και παραδειγματισμό της κοινωνίας του. Το Κολοσσαίο καλούσε σε αποχαύνωση και παράδοση στα χειρότερα ένστικτα, οι Αγώνες σε Άσκηση και Αυθυπέρβαση.

Ο σημερινός αθλητισμός αποτελεί απευθείας συνέχεια των διαφόρων θεαμάτων του Μεσαίωνα που αντλούν την ιδεολογική τους καταγωγή από τα Παιχνίδια στο Κολοσσαίο και τις άλλες αρένες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Δεν υπάρχει βέβαια σήμερα αίμα στο γήπεδο και η εικόνα των παιχνιδιών έχει εξωραϊστεί για να ταιριάζει στα ουμανιστικά και πολιτικώς ορθά πρότυπα της Δύσης. Ενδύθηκε τον ιδεολογικό μανδύα της Ολυμπίας και περνιέται για συνέχεια εκείνων των Αγώνων. Κάτω όμως από την δανεική εικόνα του, ο σημερινός αθλητισμός λειτουργεί όπως ο ρωμαϊκός πρόγονός του. Εκτόνωση παθών, νίκη και θάνατος του αντιπάλου (έστω και μόνο, αν και όχι πάντα, με συνθήματα). Έλεγχος και αποχαύνωση του πλήθους, θέαμα, διαφήμιση, αθλητές-μονομάχοι σούπερ σταρ κλπ. Οι σημερινοί παίχτες πωλούνται και αγοράζονται από τις ομάδες σαν τους μοναμάχους-δούλους της Ρώμης, με τη μόνη διαφορά πως οι σημερινοί είναι χρυσοπληρωμένοι. Καμιά πρόταση για ένα τρόπο ζωής ως αγώνα αυθυπέρβασης της ανθρώπινης φύσης, για παραδειγματισμό της κοινωνίας, για νίκη επί των παθών. Ψιλά νοήματα για το πολιτιστικό επίπεδο ακόμα και της σημερινής Δύσης. Θέαμα, εκτόνωση ενστίκτων και παθών, νικητής και ηττημένος. Αναβολικά και κινηματογραφικά πλάνα για περισσότερο θέαμα, για υποκατάσταση του αίματος που λείπει.

Για όσους ξεπεράσουν την αρχική εντύπωση του σύγχρονου γυαλιστερού και τεχνολογικού αθλητισμού, οι ομοιότητες με το βάρβαρο παρελθόν του είναι χτυπητές. Το ίδιο και η γελοία προσπάθεια πλαστογράφησης της ταυτότητάς του μέσω της σκύλευσης του ελληνικού ιδεώδους. Γελοία προσπάθεια που χαρακτηρίζει άλλωστε ολόκληρη την ιστορία της Δύσης στην προσπάθεια αναζήτησης πνευματικής ταυτότητας… Ανίκανοι και εμείς πλέον να δούμε τη διαφορά, χειροκροτάμε την νεκρανάσταση των Αγώνων και του Ολυμπιακού πνεύματος, ανακατεύοντας την Ολυμπία με το Κολοσσαίο σε έναν φρικτό βιασμό μέσα στην ολοκληρωτική μας άγνοια, χειροκροτώντας το χλαμυδοφόρο βάρβαρο ως αυθεντική συνέχεια της ελληνικής πρότασης ζωής. Μήπως και τυχόν δούμε στα μάτια του Σταυροφόρου που συλεί τα Ιερά μας την αναγνώριση και την αποδοχή του…