Οι ανέορτοι διαχειριστές της Γιορτής

 

Έξοχη η παρακάτω προσέγγιση του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά:

 

Η θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος μοιάζει να κυριαρχεί στον ελληνικό χώρο σήμερα. Να θυμίσω: η θρησκεία είναι γέννημα της ατομοκεντρικής φύσης του ανθρώπου, ανάγκη ορμέμφυτη, ενστικτώδης. Γεννάει την ανάγκη ο πανικός μπροστά στο αίνιγμα του θανάτου, η αοπλία του ανθρώπου απέναντι στο «κακό»: στην αδικία, στο μίσος, στην ιδιοτέλεια του «άλλου», στην αρρώστια, στη φθορά, στον κίνδυνο. Κακεντρεχής, ίσως, όμως αποκαλυπτική η παρατήρηση ότι «μέσα σε ένα αεροπλάνο που μπαίνει σε ζώνη αναταράξεων, δεν υπάρχει κανένας άθεος»!

Η Εκκλησία εμφανίστηκε στην Ιστορία ως άρνηση των όρων της ορμέμφυτης αναγκαιότητας, στους αντίποδες της θρησκείας. Δεν είναι θωράκιση του εγώ, είναι «κοινόν άθλημα», μετοχή σε αγώνισμα αλλαγής του «τρόπου της ύπαρξης». Οχι αλλαγής της συμπεριφοράς και ηθικοποίησης του χαρακτήρα, στόχος είναι να αλλάξει ο τρόπος που υπάρχει ο άνθρωπος.

Η λέξη είχε χρησιμοποιηθεί από τους Ελληνες για να δηλώσει τον «δήμο» ως «πόλη»: τη μετάβαση από την «κοινωνίαν της χρείας» στην «κοινωνίαν του αληθούς». Η Εκκλησία του Δήμου δεν ήταν απλώς μια συνέλευση για ανταλλαγή γνωμών και απόψεων, ήταν πριν από κάθε τι άλλο, γεγονός πραγμάτωσης και φανέρωσης της «πόλεως», ενός άλλου τρόπου ύπαρξης και συνύπαρξης:

Να συνυπάρχουμε όχι μόνο για να κοινωνούμε τη χρεία, τη χρησιμότητα του «καταμερισμού της εργασίας» (της Arbeitsteilung, που έλεγε ο Μαρξ), αλλά για την ελεύθερη, αυτοπροαίρετη μετοχή στην κοινή προσπάθεια να «αληθεύει» ο βίος: Να πραγματώνει τον τρόπο του «αληθούς», του πραγματικά υπαρκτού, τρόπο ύπαρξης ελεύθερον από αναγκαιότητες φθοράς και θανάτου – τρόπο του «αθανατίζειν». Και «αληθές» για τους Ελληνες ήταν ο «ξυνός (κοινός) λόγος»: η λογικότητα, αιώνια και αμετάλλαχτη, των σχέσεων αρμονικής συνύπαρξης των υπαρκτών, αυτή που αναδείχνει το σύμπαν σε «κόσμον» – κόσμημα.

Η χριστιανική εμπειρία βρήκε στην ελληνική λέξη «Εκκλησία», από την πρώτη στιγμή, τη δυνατότητα να δηλώσει και τη δική της θεσμική ταυτότητα: Δεν ήταν μια καινούργια θρησκεία (ατομικές πεποιθήσεις, ατομική ηθική, προσπάθεια ατομικής σωτηρίας), ήταν και πάλι ένα «κοινόν άθλημα» για την πραγμάτωση και φανέρωση του «αληθούς». Μόνο που τώρα το «αληθές» δεν ήταν η ανερμήνευτα δεδομένη (δίκην ειμαρμένης) συμπαντική λογικότητα (αδήριτος υπαρκτικός προκαθορισμός κάθε έκφανσης του υπάρχειν). Ηταν η «προσωπική» καταγωγή και αφετηρία του υπαρκτικού γεγονότος, η Αιτιώδης Αρχή του υπαρκτού ως ελευθερία από κάθε αναγκαίο προκαθορισμό φύσεως ή ουσίας, ενεργητική πραγμάτωση αυθυπερβατικής ετερότητας: η ύπαρξη που αυτοπραγματώνεται ως αγάπη.

Για την εκκλησιαστική εμπειρία και μαρτυρία η αγάπη δεν είναι συμπεριφορική αρετή, ατομικό ηθικό ιδίωμα. Είναι ο τρόπος τής όντως υπάρξεως, ο τρόπος της ελευθερίας από υπαρκτικούς περιορισμούς και αναγκαιότητες. Η φυσική νομοτέλεια αντιστρατεύεται τον λογικό – θελητικό αυτοκαθορισμό και πεδίο υποστατικής πραγμάτωσης της φυσικής νομοτέλειας είναι το φυσικό άτομο – η ατομική ύπαρξη ενεργείται με αναγκαίες ενορμήσεις ιδιοτέλειας (ιδίου τέλους): η ορμή της αυτοσυντήρησης, της κυριαρχίας, της ηδονής υπηρετούν το άτομο ως υπαρκτικό αυτοσκοπό. Η αν-ιδιοτέλεια, η προτεραιότητα της σχέσης, της κοινωνούμενης ύπαρξης, είναι το μόνο ενδεχόμενο υπαρκτικής ελευθερίας που μπορεί να σημάνει η ανθρώπινη γλώσσα. Είναι η αγάπη.

Ο Θεός της εκκλησιαστικής εμπειρίας και μαρτυρίας «αγάπη εστί». Οχι «έχει» αγάπη, αλλά «είναι» αγάπη, η ύπαρξή του δεν καθορίζεται από τη νομοτέλεια φύσης, έστω θεϊκής, πραγματώνεται ως ελευθερία, έλλογη αυτοσυνείδητη ελευθερία, δηλαδή αγάπη. Είναι ο Πατήρ: η λέξη δεν δηλώνει φυσικό άτομο (Δίας, Απόλλων), δηλώνει σχέση: Υπάρχει, επειδή ελεύθερα θέλει να υπάρχει, και τη θέλησή του την «υποστασιάζει» (την κάνει υπαρκτική πραγματικότητα) «γεννώντας» τον Υιό και «εκπορεύοντας» το Πνεύμα – τριαδική, αγαπητική η Αιτιώδης Αρχή της ύπαρξης, θρίαμβος ελευθερίας...

Τι χρειαζόμαστε σήμερα;

 

Στην κρίσιμη αυτή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας και ο λαός της, η αντίδραση φαντάζει πλέον υποχρέωση κάθε υπεύθυνου πολίτη. Η κατάσταση αυτή δεν χαρακτηρίζεται μόνο από την εικόνα της διαφαινόμενης οικονομικής εξαθλίωσης, του ξεπουλήματος της χώρας και των πόρων της στους τοκογλύφους της Ευρώπης και της Αμερικής. Η εικόνα αυτή είναι το τελευταίο απλά στάδιο, η φυσική συνέπεια διεργασιών, που για καιρό τώρα διέλυσαν την ελληνική κοινωνία.

 

Μια υγιής αντίδραση απέναντι σε αυτή την παρακμή του λαού μας δεν μπορεί να εξαντλείται σε κάποια ιδεολογία. Όσο πρωτοποριακές ιδέες και να τη χαρακτηρίζουν, όσο ρηξικέλευθες λύσεις και να προτείνει στα διάφορα προβλήματα θα είναι καταδικασμένη στην αποτυχία. Αποτυχία, γιατί η σημερινή κατάσταση είναι απότοκος του ανθρωπολογικού τύπου που παράγει το σύγχρονο μοντέλο ζωής. Ακόμα και αν προτείνουμε λύσεις ή έστω και αν επικρατήσουν αυτές, η βελτίωση θα είναι απλά πρόσκαιρη. Η νέα κατάσταση που θα δημιουργηθεί, γρήγορα θα εκφυλιστεί και θα μεταπέσει στην παρούσα κατάσταση. Ο τύπος του ανθρώπου που θα κληθεί να τους εφαρμόσει, οι μάζες των ανθρώπων στις οποίες θα εφαρμοστούν, δεν θα διαφέρουν από τους σημερινούς ανθρώπους. Το αποτέλεσμα, με δεδομένη μάλιστα και την εξωτερική πίεση, θα είναι απλά μια τρύπα στο νερό. Και οι καλύτερες ιδέες θα μείνουν απλά κενό γράμμα, ωραίες λέξεις μια ανεφάρμοστης ιδεολογίας.

 

Η προτεινόμενη αντίδραση στην παρούσα κατάσταση, η αφύπνιση του ελληνισμού και η επαναδιεκδίηση των ιστορικών του καταβολών και βιωμάτων, η επανοικιοποίηση της παιδείας μας δεν μπορεί να είναι απλά ένα ιδεολόγημα. Δεν μπορεί να εξαντληθεί απλά σε όμορφες ιδέες περί δημοκρατίας, ισονομίας, παιδείας και αξιοκρατίας. Και αυτό όχι μόνο για τον παραπάνω λόγο. Πρωτίστως, γιατί ο ελληνισμός δεν υπήρξε ποτέ ιδεολογία. Ο ελληνισμός υπήρξε πάντοτε μια πρόταση ζωής, ένας τρόπος του βίου. Χαρακτηριστικό και απαράλλαχτο στοιχείο του καθόλη τη δισχιλιετή πορεία του δεν ήταν η θρησκεία, η γλώσσα ή οι ιδεολογικές του θέσεις. Αν ο ελληνισμός ταυτίζεται με κάτι, αυτό δεν είναι άλλο από τον κοινοτισμό.

 

Ο κοινοτισμός είναι φαινόμενο άλλο από την απλή συμβίωση ατόμων στην ίδια γεωγραφική περιοχή με σκοπό την εξυπηρέτηση κοινών αναγκών. Ο κοινοτισμός αποτελεί τη δημιουργία κοινωνίας. Μιας κοινότητας δηλαδή προσώπων, που σκοπό έχει την πραγμάτωση ενός άριστου τρόπου του βίου, που αποτελεί την αρένα άσκησης για την αυθυπέρβαση του εαυτού. Ο ελληνικός τρόπος ζωής αφορά την ένταξη του ατόμου σε μια κοινότητα, την οργανική σύνδεση της ζωής του με αυτήν και την άντληση νοήματος από αυτήν. Ο κοινοτισμός αποτελεί τρόπο ζωής ριζικά διαφορετικό από το σημερινό ατομοκεντρικό παραλήρημα. Στον σημερινό βαρβαρισμό, το άτομο αρχίζει και τελειώνει στον εαυτό του, οι απόψεις του και οι εμπειρίες του αποτελούν ζήτημα προσωπικό του, όπως και ο τρόπος ζωής του. Η συνύπαρξη με άλλα άτομα εξαντλείται σε σχέσεις χρηστικές, η επικοινωνία εξυπηρετεί σκοπούς λειτουργικούς και οι πόλεις απλές συλλογές μοναχικών, απρόσωπων ατομικοτήτων.

 

Ο κοινοτισμός αποτελεί την ελληνική πρόταση ζωής. Το άτομο εγκαταλείπει την ατομικότητα του για να ενταχθεί στην κοινότητα. Η εγκατάλειψη αυτή δεν σημαίνει την υποταγή του στη συλλογικότητα, την κολλεκτιβοποίηση του. Σημαίνει αντίθετα την υπέρβαση της ατομικής οχύρωσης και την κοινωνία της εμπειρίας με τα υπόλοιπα πρόσωπα της κοινότητας. Αυτή ήταν η σχέση των αρχαίων Ελλήνων με τους Δήμους τους, αυτή των παππούδων μας με τα χωριά τους. Αυτό ερμηνεύει την ελληνική αυτοθυσία για την κοινότητα, τον Λεωνίδα και τον Παλαιολόγο. Αυτό εξηγεί τους ανώνυμους αγωνιστές και τους ευεργέτες της πατρίδας. Η προσφορά στην κοινότητα μέσα από το ξεπέρασμα των εγωτικών αγκυλώσεων. Το ζητούμενο σήμερα λοιπόν δεν είναι μια καινούρια ιδεολογία. Δεν είναι κάποιες προτάσεις βελτίωσης της παρούσας κατάστασης. Το πραγματικά επαναστατικό ζητούμενο σήμερα είναι η αλλαγή του τρόπου ζωής. Όχι με την υιοθέτηση εξωτερικών, τυπικών χαρακτηριστικών (ευγένεια, προστασία του περιβάλλοντος κλπ), αλλά με ριζική αλλαγή του τρόπου του είναι μας. Τη πρόοδο από τον ατομοκεντρικό τρόπο ζωής στην κοινοτική αυτοθυσία.

 

Για το λόγο αυτό η Σπίθα δεν πρέπει να εξαντληθεί σε απλά ιδεολογήματα, σε συνθήματα ή σε υιοθέτηση εξωτερικών συμπεριφορών. Αν θέλει να επιβιώσει, να γίνει πραγματική φλόγα επανελλήνισης, θα πρέπει να προτείνει, αλλά και να ενσαρκώσει η ίδια την ελληνική αυτή πρόταση ζωής. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως θα πρέπει να αγωνιστούμε όχι για κάποια κεντρική οργάνωση, αλλά για τη συνεχή διάσπαση της σπίθας, τη δημιουργία όλο και περισσότερων τοπικών ομάδων σε κάθε γειτονιά και την υιοθέτηση κοινού τρόπου του βίου. Αυτό δεν σημαίνει, όπως προαναφέρθηκε, κάποια εξωτερική ομοιομορφία ή τυπική υιοθέτηση εξωτερικών συμπεριφορών, αλλά έναν διαρκή αγώνα αυθυπέρβασης και προσφοράς στην νεοδημιουργημένη κοινότητα. Η σφυρηλάτηση της κοινότητας θα είναι δυνατή μέσω κοινών συνηθειών που θα αναπτύξει σταδιακά και φυσικά αυτή, συνηθειών που θα σηματοδοτούν το χρόνο της και που επίσης θα κομίζουν ένα νόημα, μια κατεύθυνση της άσκησης των πολιτών της.

 

Η αγορά ελληνικών προϊόντων, η παθητική ανυπακοή, η κατάργηση των διοδίων, αποτελούν ακτιβιστικές πράξεις. Ενδιαφέρουσες αλλά βραχύβιες. Αν θα πρέπει να τολμήσουμε κάτι, αυτό θα είναι ο νέος αυτός τρόπος ζωής, η ουσία του ελληνισμού. Και είναι αυτή ακριβώς η μαγιά του που γέννησε όλα τα υπόλοιπα. Και η προσπάθεια αυτή είναι μακρόχρονη, ισόβια, δεν εξαντλείται σε γοργά αποτελέσματα. Δεν είναι ατομική, ούτε συνεργατική. Είναι κοινοτική. Για αυτό θα πρέπει να δημιουργήσουμε ξανά κοινότητες. Οι κοινότητες αυτές να δημιουργήσουν ξανά κοινά ήθη. Και να διασπώνται συνεχώς, έως ότου όλος ο ελληνισμός γίνει ξανά κοινοτικός. Ίσως και πέρα από τα στενά εθνικά μας σύνορα.  Γιατί ο ελληνισμός δεν είναι μια εθνικιστική ιδεοληψία. Αλλά τρόπος ζωής αληθινής.

Φιλόζωοι και Μισάνθρωποι

 Είναι κάτι που το χουμε δει όλοι μας. Η έκρηξη φιλοζωίας στο Δυτικό Κόσμο δεν είχε ποτέ ανάλογο προηγούμενο στην ιστορία της Ανθρωπότητας. Οργανώσεις αγωνίζονται για τα Δικαιώματα των Ζώων, αιτούνται καλύτερες συνθήκες αντιμετώπισης των αδέσποτων ζώων και των πειραματόζωων, άνθρωποι υιοθετούν και αντιμετωπίζουν τα ζώα ως ανθρώπους, τα ντύνουν με πλούσια και επώνυμα ρούχα, τους αγοράζουν παιχνίδια ακριβά και τους παρέχουν τις καλύτερες τροφές, ενώ δεν λυπούνται τα κτηνιατρικά έξοδα. Και δεν αναφέρομαι εδώ σε ζώα της κτηνοτροφίας ή σε ζώα που χρησιμοποιούνται για αγροτικές εργασίες. Μιλάω για τα κατοικίδια, τις γάτες και τους σκύλους και τελευταία τις σαύρες, τα φίδια, τα ινγκουάνα και ότι άλλο έχει υιοθετηθεί ως κατοικίδιος φίλος στα σπίτια μας. Κομμωτήρια, νοσοκομεία ζώων, παιχνίδια, ρούχα και τροφές, καθισματάκια και τσάντες μεταφοράς, σαμπουάν, πετσέτες και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, προσφέρονται από μια βιομηχανία που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια για να καλύψει τις ανάγκες αυτές. Αποτελεί δείγμα υψηλής κοινωνίας και αυξημένης ευαισθησίας η κατοχή ενός κατοικίδιου και η περιποίησή του με ανθρώπινους όρους και μέσα.

Την ίδια στιγμή, στις ίδιες κοινωνίες, άνθρωποι πεθαίνουν άστεγοι, χωρίς δικαίωμα ιατρικής περίθαλψης, ζούνε στοιβαγμένοι σε παράγκες σαν σταβλισμένα ζώα, τρώνε από τα σκουπίδια και κυκλοφορούν ρακένδυτοι. Το σύστημα υγείας στις ΗΠΑ, που αρνείται εν πολλοίς την υγειονομική περίθαλψη ανασφάλιστων, αποτέλεσε μήλο της έριδος κατά την πρόσφατη προσπάθεια μεταρρύθμισης. Ο ίδια ευαισθητοποιημένη φιλόζωη κουλτούρα αρνήθηκε σε μεγάλο ποσοστό τη δωρεάν περίθαλψη, επεδίωξε να αποκλείσει από τις υπηρεσίες υγείας όσους δεν μπορούν να πληρώσουν, θέλησε να αποστερήσει από άπορους ή οικονομικά αδυνάτους συνανθρώπους της το δικαίωμα στην υγεία και να κρατήσει αποκλειστικά για τον εαυτούλη της το μέγιστο των πόρων που μπορεί να εξασφαλίσει. Φαινόμενο κοινό σε όλους τους τομείς η άρνηση της εξασφάλισης ενός ανθρωπινού επιπέδου για όλους και η αυτιστική επιδίωξη του μέγιστου οφέλους για τον εαυτό. Η άρνηση και η περιφρόνηση του συνανθρώπου, η κατάρρευση της κοινωνίας σε ζούγκλα επικράτησης και, παράλληλα, η ταυτόχρονη επίδειξη συμπεριφορών ανθρωπισμού που φτάνουν και σε ακραίο βαθμό προς όντα που δεν συμμερίζονται, αλλά και ούτε χρώνται τέτοιων προνομίων. Η στάση αυτή απαντάται μόνο στον λεγόμενο Δυτικό Πολιτισμό. Εκφράζει άραγε κάτι, μια ψυχοπαθολογία ενός πολιτισμού που έχασε τον αξιακό του προσανατολισμό ή αποτελεί αναγκαίο αποτέλεσμα ιστορικών συνθηκών; Είναι μήπως ένα απλά τυχαίο συμβάν, χωρίς κάποια ανθρωπολογική και πολιτισμική προϋπόθεση;

Σε τι οφείλεται μια τέτοια στάση είναι θέμα ανάλυσης κοινωνιολόγων. Εν τούτοις, δεν μπορεί να μην σχετίζεται με το ανθρωπολογικό υποβιβασμό του Δυτικού ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος δεν διαφοροποιείται από τα λοιπά όντα τότε η παραπάνω συμπεριφορά δεν αποτελεί παραδοξότητα. Αποτελεί φυσική συνέπεια και αναμενόμενη εκδήλωση. Όμως υπάρχει ακόμα μέσα μας μια φωνή, μια εμπειρική συνειδητοποίηση πως, παρά τις ομοιότητες, ο άνθρωπος διαφέρει υπαρκτικά. Η διαφορά αυτή δεν είναι απλά ποσοτική (π.χ. ευφυέστερος, προνοητικότερος κλπ) αλλά διαφορά ποιοτική. Και η διαφορά αυτή, τόσο υποβαθμισμένη στις μέρες μας, είναι που καθιστά την παραπάνω συμπεριφορά παράδοξη και περίεργη. Τι σημαίνει όμως αυτό; Πώς διαφοροποιείται ο άνθρωπος και τι είναι αυτό που παρέβλεψε ο Δυτικός Κόσμος;

Η διαφορά του ανθρωπίνου όντος έγκειται στην εγγενή του ικανότητα να υπερβεί του φυσικούς καταναγκασμούς, τις αναγκαιότητες που γεννά η φύση του. Αυτό δεν σημαίνει την απόρριψη των φυσικών ιδιοτήτων, αλλά την υπέρβασή τους, την μετουσίωση τους και την απόδοση νέου νοήματος. Ένα απλό παράδειγμα αποτελεί η ανάγκη του φαγητού. Αυτό που στα ζώα αποτελεί μια απλή φυσική λειτουργία, μια αναγκαιότητα στην οποία είναι υποταγμένα, στον άνθρωπο έχει λάβει άλλη διάσταση. Η λειτουργία αυτή έχει μετουσιωθεί και αποτελεί, τουλάχιστον ως πρόσφατα, μέσο κοινωνίας. Οι άνθρωποι τρώνε μαζί πρώτα ως έκφραση κοινωνικότητας και δευτερευόντως για να καλύψουν την ανάγκη τους. Ο άνθρωπος μπορεί να αρνηθεί τη λήψη φαγητού, μπορεί να πεθάνει ακόμα και από ασιτία, αν έτσι κρίνει. Οι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου αποτελούν σύμβολο υπέρβασης της φυσικής αναγκαιότητας, προκειμένου να μείνουν πιστοί στα υψηλά τους ιδεώδη. Και είναι οι στιγμές αυτές της ανθρώπινης ιστορίας που λάμπουν ες αεί, οι στιγμές που ο άνθρωπος υπερβαίνει τη φύση του, εκδηλώνοντας έτσι την υπαρκτική του ιδιαιτερότητα, το νόημα της ύπαρξής του.

Η ιδιότητα αυτή είναι εγγενής, ωστόσο δεν είναι απαραίτητο να εκδηλωθεί. Αυτό αποτελεί θέμα πολιτισμού και συνεχούς άσκησης για την υπέρβαση των φυσικών προκαθορισμών και την εκδήλωση της ανθρώπινης αυτής ιδιαιτερότητας, του ανθρώπινου προσώπου. Το πρόσωπο, η έννοια αυτή που σημαίνει ακριβώς την εκδήλωση της υπέρβασης των φυσικών προκαθορισμών και την υπαρκτική πληρότητα του ανθρώπου, ήδη από την ετυμολογία της φανερώνει πως το πρόσωπο δεν μπορεί να αναδυθεί μονήρες, αποκομμένο και ανεξάρτητο. Πρόσωπο (προς + όψη) σημαίνει στρέφομαι προς κάπου, αντικρίζω και αντικρίζομαι από κάποιον. Η ανάδυση του προσώπου απαιτεί την ύπαρξη και ενός δεύτερου όρου για τη δημιουργία μιας σχέσης. Η σχέση είναι η αναγκαία συνθήκη της ανάδυσης του προσώπου και κατ’ επέκταση η κοινωνία (το κοινωνείν) ο χώρος άσκησης και εμφάνισης της υπαρκτικής πληρότητας του ατόμου. Η έννοια της κοινωνίας είναι πλέον ασαφής, αλλά οπωσδήποτε θα πρέπει να εννοήσουμε κάτι περισσότερο από την απλή συνύπαρξη ατόμων στον ίδιο γεωγραφικό χώρο για την εξυπηρέτηση χρηστικών αναγκών. Η κοινωνία αποτελεί το στίβο άσκησης και το χώρο όπου το πρόσωπο καλλιεργείται και αναφαίνεται, συναντώντας τα υπόλοιπα πρόσωπα. Η συνύπαρξη προσώπων καθορίζει την κοινωνία και όχι η απλή συμβίωση ανθρώπινων όντων. Η αλήθεια αυτή, γνωστή από αιώνες στο τόπο μας έδωσε ως αποκορύφωμα την αθηναϊκή δημοκρατία και αργότερα τις κοινότητες των Ελλήνων. Χώρους όπου οι άνθρωποι ασκούνταν στην αρετή και δεν συμβίωναν απλά με στόχο την εξυπηρέτηση των αναγκών τους. Προς τούτο η μη συμμετοχή στα κοινά θεωρούνταν κατακριτέα στην Αθήνα της αρχαιότητας και ο μη συμμετέχων ιδιώτης έφτασε να σημαίνει τον ηλίθιο. Αντίστοιχη στάση παρουσίαζαν και οι ελληνικές κοινότητες ως πρόσφατα, όπου ο μη συμμετέχων στα κοινά (αυτός που δεν κοινωνούσε) ήταν ο “ακοινώνητος”, ακόμα και αν ήταν σωστός στις τυπικές του υποχρεώσεις προς την κοινότητα. Πηγαίνοντας ακόμα πιο βαθιά, η έννοια του προσώπου απαιτεί την ύπαρξη του κατεξοχήν Προσώπου, ενός Προσωπικού θεού ή παλαιότερα ενός εξανθρωπισμού των θείων δυνάμεων, πηγή και κλήση για την ανάδυση του ανθρώπινου προσώπου. Μια τέτοια ανάλυση όμως ξεφεύγει από τους σκοπούς του παρόντος άρθρου.

Η αποτυχία της αυθυπέρβασης της φύσης, η αποτυχία δηλαδή εμφάνισης του προσώπου, οδηγεί στην υποταγή του ανθρώπου στους φυσικούς του προκαθορισμούς, στις άλογες δυνάμεις της φύσης του, αφαιρώντας του σταδιακά και όσο υποστρέφει την ειδοποιό του διαφορά από τα υπόλοιπα ζώα. Ο άνθρωπος από πρόσωπο, καθίσταται άτομο, μια αδιαφοροποίητη μονάδα του είδους του, διαχωριζόμενος από τα άλλα άτομα και ζώα μόνο από περιστασιακές διαφορές της εμφάνισης και της βιολογίας του, οι οποίες αποτελούν συνέπεια της φύσης του. Η δυνατότητα όμως του ανθρώπου να υπερβεί τη φύση του δεν χάνεται ποτέ, κανείς άνθρωπος δεν εξατομικεύεται πλήρως. Η εγγενής αυτή τάση παραμένει, απλά αποτυγχάνει συνεχώς στο να εκπληρωθεί, οδηγώντας στην εμφάνιση του αισθήματος του κενού και της μοναξιάς.

Η κρίση εξατομίκευσης της Δύσης σήμερα, η οποία μετά την αποτυχία της να προχωρήσει στην κατανόηση της έννοιας του Προσώπου και εγκλωβισμένη στο στάδιο του ατόμου, οδηγεί στην σημερινή της υπαρκτική αποτυχία. Ο εξατομικευμένος άνθρωπος της Δύσης αδυνατεί να αναδυθεί ως πρόσωπο. Ο λόγος είναι η απουσία της σχέσης με άλλα πρόσωπα, της ιδρυτικής συνθήκης ανάδυσης του προσώπου. Και η απουσία αυτή οφείλεται στον εξοστρακισμό της έννοιας της Προσωπικής θεότητας,  η οποία καλεί σε σχέση και επιτρέπει την αρχική εμφάνιση του ανθρωπίνου προσώπου. Ακολούθως η αποτυχία αυτή θα οδηγήσει τη Δύση σε υποστροφή και εγκλωβισμό στην εμφάνιση ατόμων, στην κατάρρευση των ουσιαστικών κοινωνικών σχέσεων και στη σημερινή εικόνα της ασήκωτης μοναξιάς και μοναχικότητας που νιώθουν οι κάτοικοι πόλεων με πληθυσμό εκατομμυρίων. Μοναξιά μέσα σε μια ανθρωποθάλασσα, σε ανθρώπινους ωκεανούς, σημαίνει την απουσία σχέσης, δηλαδή την απουσία προσώπων. Απλή συνύπαρξη ουδέτερων ατόμων, μη δυνάμενων να σχετισθούν μεταξύ τους, εφόσον αυτά έχουν ήδη αποπροσωποποιηθεί.

Η εγγενής όμως τάση αυτή του ανθρώπου, η αναζήτηση έτερου προσώπου, θα τον οδηγήσει τυφλά στην “προσωποποίηση” άλλων όντων. Ο απρόσωπος άνθρωπος, ο υποταγμένος στη φύση του, δεν διαφοροποιείται από κάθε άλλο ζώο και έτσι, αντιστρόφως και παθολογικώς, σε κάθε άλλο ζώο μπορεί να αποδοθεί η δυνατότητα του προσώπου. Ο ζαλισμένος ψυχισμός του σημερινού ανθρώπου οδηγείται στην προσωποποίηση ζώων και στην ζωοποίηση ανθρώπων. Αντιμετωπίζει τα κατοικίδια ως τον πολυπόθητο δεύτερο όρο της σχέσης, επιχειρώντας ματαίως την αναζήτηση του Προσώπου. Η αποτυχία της αναζήτησης αυτής στα σκυλιά και τις γάτες, τα μέχρι πρότινος κατοικίδια, έφερε στο προσκήνιο τα φίδια και τα ινγκουάνα, ζώα όλο και προγενέστερα στην εξέλιξη των ειδών. Για να αρχίσουν ταχέως να εμφανίζονται τάσεις προσωποποίησης άψυχων όντων, αυτοκινήτων και κινητών τηλεφώνων, υπολογιστών και ηλεκτρονικών περσόνων και τελευταία πλαστικών κούκλων που μιμούνται τον οργασμό.

Η τραγική αυτή έκπτωση και υποστροφή του ανθρωπολογικού τύπου στη Δύση, αποτελεί το κατεξοχήν σημάδι της παρακμής ενός πολιτισμού που αδυνατεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην υπαρκτική του πληρότητα και, αντιθέτως, καλλιεργεί πλέον εντατικώς τη συνεχή του υποβάθμιση, την εξατομίκευσή του και τον εγκλωβισμό του μέσα στην έρημο της υπαρξιακής μοναχικότητας, που προκαλεί η απουσία σχέσεων προσώπων.

Πολυτεχνείο 2010

Λίγες μέρες μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, την πρεμιέρα της νέας μορφής οργάνωσης της τοπικής αυτοδιοίκησης της χώρας, το μήνυμα είναι μόνο ένα. Η τεραστίων μεγεθών, πρωτόγνωρη και καταφανής στάση της αποχής των ψηφοφόρων από την εκλογική διαδικασία. Ποσοστά που έφτασαν ως και το 70%, με το ίδιο το υπουργείο Εσωτερικών να δίνει ως συμμετοχή στην περιφέρεια το ποσοστό του 46,75%, δηλαδή αποχή της τάξης του 53,25%, είναι εξόφθαλμα ανησυχητικά. Συμπεριλαμβανομένων των άκυρων και λευκών ψηφοδελτίων (11,67%) το ποσοστό όσων επέλεξαν κάποιον υποψήφιο με το ζόρι αγγίζει πανελληνίως το 35%...

Οι κατεξοχήν υπεύθυνοι για την ερμηνεία των εκλογικών αποτελεσμάτων, οι αποδέκτες των μηνυμάτων των εκλογών, οι επαγγελματίες της πολιτικής, επέλεξαν είτε να αγνοήσουν είτε να συκοφαντήσουν το ηχηρότατο αυτό μήνυμα. Το χρέωσαν σε αδιαφορία, ωχαδερφισμό, απάθεια ή ανεγκέφαλη στάση διαμαρτυρίας που πλήττει το πολίτευμα της χώρας. Αρκέστηκαν σε κάποια ψήγματα αυτοκριτικής, προκειμένου να δείξουν πως έλαβαν κάποιο μήνυμα «οργής» ή προειδοποίησης και προχώρησαν, οι μικρόνοες, σε θριαμβολογίες, ακόμα και περί καθαρής 3ετίας. Οι έτεροι ερμηνευτές του εκλογικού μηνύματος, οι δημοσιογράφοι, επέλεξαν εν πολλοίς να θάψουν το τεράστιο ποσοστό της αποχής, αναφερόμενοι σε αυτό εν τάχει, με ύφος θλίψης και αποδοκιμασίας, αλλά και δήθεν κατανόησης της στάσης ενός «απογοητευμένου» εκλογικού σώματος, που «αδιαφορεί».

Κούνια που τους κούναγε….

Για αυτούς τους κοντόφθαλμους, αυτολοβοτομημένους επαγγελματίες της πολιτικής, που επαίρονται ότι αποτελούν εκφραστές της λαϊκής βούλησης, κάθε τους λέξη επιβεβαιώνει πλέον το οφθαλμοφανές γεγονός της αποκοπής του πολιτικού συστήματος από τη λαϊκή του νομιμοποίηση και την αυτονόμησή του σε καθεστώς εξουσίας, στηριζόμενο σε δεκανίκια και σε κενές ρητορείες. Στην Ελλάδα, στη χώρα που γέννησε, ως είθισται να λέγεται, τη δημοκρατία, οι νόμοι και οι θεσμοί επικυρώνονται από τη λαϊκή αποδοχή. Η μακραίωνη κοινοτική εμπειρία των Ελλήνων πάνω στη διαχείριση των κοινών διαφέρει παρασάγγας από την αντίστοιχη αγγλοσαξονική. Εκεί, οι θεσμοί νομιμοποιούνται από κανόνες, ρήτρες, χάρτες, συντάγματα, νόμους και μνημόνια. Οι καταγεγραμμένοι νόμοι αποτελούν την πηγή της εξουσίας. Οι πολίτες αντιμετωπίζουν τον νόμο σχεδόν ως θεϊκή εντολή και η συμμόρφωση με τον θεσμοθετημένο κανόνα θεωρείται αυτονόητη οφειλή. Στην Ελληνική νοοτροπία ο νόμος όμως, δεν είναι παρά μια προσωρινή αποτύπωση κοινωνικών στάσεων και απόψεων και αντλεί την νομιμοποίησή του από την σύμφωνη στάση και την αποδοχή του από το κοινωνικό σώμα. Δεν οφείλει ο Έλληνας να συμμορφώνεται στο νόμο, αλλά ο νόμος στον Έλληνα, όσο παράδοξο και να ακούγεται εκ πρώτης αυτό. Για όσους κατανοούν, γίνεται αντιληπτό πως μόνο το πνεύμα αυτό μπορεί να είναι γενεσιουργό ουσιαστικής δημοκρατίας, επικράτησης του δήμου, του λαού. Ιστορικά αυτό εκφράζεται διαρκώς, με χαρακτηριστικά παραδείγματα το λαϊκό δικαστήριο της Ηλιαίας, το οποίο εξέφραζε την άποψη του Δήμου για το τι είναι νόμιμο και τι όχι, ενώ απουσίαζε κάποια εκτεταμένη δικανική αντίληψη από τη πρότυπη αυτή Δημοκρατία. Στη Δύση αντίθετα, η Ρώμη ανέπτυξε ένα περίπλοκο νομικό σύστημα που ρύθμιζε κάθε πτυχή του κοινωνικού βίου, ένα νομικό σύστημα που αποτέλεσε τη βάση και το πρότυπο των σημερινών συστημάτων. Αργότερα στο Μεσαίωνα, η ψηφισμένη από τον Αυτοκράτορα και τους Εκκλησιαστικούς απεσταλμένους ένωση των Εκκλησιών, παρέμεινε κενό γράμμα, αφού δεν συνάντησε την λαϊκή αποδοχή. Τον ίδιο καιρό στη Δύση, οι αποφάσεις του Πάπα θεωρούνταν αλάνθαστες και οι αντιρρησίες γινόταν παρανάλωμα της πυράς ή εξοντωνόταν κοινωνικά και οικονομικά. Δυο εντελώς διαφορετικές στάσεις απέναντι στην έννοια του νόμου…

Οι ανελλήνιστοι λοιπόν πολιτικάντηδες του τόπου, αγνοούν την εμπειρία αυτή του λαού μας και θεωρούν πως αντλούν την νομιμοποίησή τους από τους εκλογικούς νόμους που σχεδίασαν οι ίδιοι. Δεν αντιλαμβάνονται πως η αποχή στέλνει το μήνυμα της μη αναγνώρισης της νομιμότητάς τους. Η μη συμμετοχή σημαίνει απόρριψη του πολιτικού κατεστημένου, κατάρρευση της εξουσιαστικής του ισχύος. Οι εξουσίες που ασκούν είναι πλέον παράνομες, εφόσον οι διαδικασίες που τους τις παραχωρούν έχουν χάσει την λαϊκή αναγνώριση. Το πολιτικό σύστημα κυβερνά ερήμην του λαού, σχηματισμένο από διαδικασίες που δεν έχουν νομική ισχύ για το λαό μας, στηριζόμενο από μια χούφτα μισθοφόρους, όσους ακόμα μπορούν να συντηρήσουν τα ταμεία των κομμάτων και η διασπάθιση του κρατικού χρήματος. Και ένα πολιτικό σύστημα που κυβερνά με παράνομες διαδικασίες είναι εξορισμό δικτατορικό, είτε στηρίζεται σε στρατούς πραγματικούς είτε σε στρατούς εξαρτημένων μισθοφόρων και ανδρείκελων δημοσιογράφων.

Στις 17 Νοέμβρη του 1973, το Πολυτεχνείο δεν ανέτρεψε τη χούντα των συνταγματαρχών. Κατέδειξε όμως πως το καθεστώς-πιόνι των Αμερικανών δεν είχε πια καμιά λαϊκή νομιμοποίηση, πως κυβερνούσε ερήμην του λαού, αυτονομημένο και αυτό-νομιμοποιούμενο. Οι εκλογές του 2010 έδειξαν με τον ίδιο τρόπο πως το πολιτικό κατεστημένο της χώρας, υπηρετικό προσωπικό ξένων συμφερόντων, απώλεσε την λαϊκή του νομιμοποίηση, αυτονομήθηκε και κυβερνά παράνομα. Οι εκλογές του 2010 ξεγύμνωσαν το πολιτικό σύστημα, όπως και το Πολυτεχνείο του ’73. Κυβερνώντες χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση έχουν μόνο ένα όνομα: δικτάτορες. Και ο κάθε λαός με αυτοσεβασμό μόνο μια οφειλή. Την ανατροπή τους.

Κίνδυνος για τη Δημοκρατίας μας δεν αποτελεί η αποχή, αλλά η αυτονομημένη και, πλέον επίσημα, παράνομη πολιτική τάξη.

Οι μέρες που δικάζουν…

 

 

 

Έφτασαν οι μέρες που δικάζουν… Αποχή από τις στημένες εκλογές μιας κατοχικής κυβέρνησης, σημαίνει άρνηση νομιμοποίησης των θεσμών που ξεφτιλίστηκαν. Άρνηση αναγνώρισης ξεφτιλισμένων υποψηφίων – συνεργατών των τοκογλύφων κατακτητών. Συμμετοχή σημαίνει νομιμοποίηση και διαιώνιση της ξεφτίλας. Πουλημένοι και μικροί, μεταπράτες και αγορασμένοι, πίθηκοι χωρίς ανάστημα, μαριονέτες της ιστορίας, εκτελεστές της δικιάς μας ιστορίας… Υπηρέτες μικρόψυχων, σιχαμένων τοκογλύφων, δούλων της πιο ζωώδους φύσης τους.

Ο Μεγάλος Αδερφός

Το να ασχοληθεί κανείς με τον παιδαριώδη λόγο της μαριονέτας που παριστάνει τον πρωθυπουργό της χώρας, είναι απλά χαμένος χρόνος. Είναι λόγος κάκιστου μαθητή Λυκείου, ο οποίος στο μάθημα της έκθεσης προσπαθεί να συνδυάσει βεβιασμένα διάφορες αποσπασματικές φράσεις, διανθισμένες σποραδικά με σπάνιες λέξεις, χωρίς όμως νοηματική συνάφεια και ειρμό, μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο λεξιλογικής πενίας και εμφανούς ανεπάρκειας ιδεών.

 

Οι καταστροφικές συνέπειες της διορισμένης κατοχικής κυβέρνησης θα φανούν στα επόμενα χρόνια, οι οποίες πολύ φοβάμαι δεν θα είναι μόνο οικονομικές. Το να προσπαθήσει κανείς να σχολιάσει και να υποστηρίξει με επιχειρήματα το προφανές της απάτης δεν έχει κανένα νόημα, καθώς τα επιχειρήματα απευθύνονται σε άτομα με λογική. Και ο έχων ψήγματα λογικής αντιλαμβάνεται αμέσως το σάπιο της πασοκικής κομματοκρατίας, που μεταβλήθηκε σε κόμμα Τσολάκογλου.

 

Αυτό που θα ήθελα όμως να γράψω, είναι η καταλυτική επίδραση του πρωθυπουργικού λόγου στο ακροατήριο. Ο ανερμάτιστος αυτός λόγος, ανελλήνιστος και φτωχός σε εκφράσεις, με απουσία χρήσης κλίσεων, επιθέτων ή μετοχών, με έλλειψη ειρμού, σαφήνειας και νοήματος, αναρωτιέμαι τελικά αν αποτελεί συνειδητή επιλογή των κατοχικών δυνάμεων. Όσοι έχουν διαβάσει το 1984 του Όργουελ θα θυμούνται ότι τα δύο βασικά χαρακτηριστικά της Νέας Γλώσσας που θα έπρεπε να μάθουν οι υπήκοοι του Μεγάλου Αδερφού ήταν η λεξιλογική πενία και η αναστροφή των εννοιών.

 

Η λεξιλογική πενία αφορούσε την εξάλειψη λέξεων περιττών για την καθημερινή άμεση, χρηστική επικοινωνία. Συνώνυμα, μετοχές, σύνθετα νοήματα, φιλοσοφικές ή πολιτικές έννοιες και γενικότερα κάθε γλωσσική έκφραση πέραν της άμεσα χρηστικής καταργούνταν σταδιακά, καθιστώντας αδύνατη όχι μόνο τη μετάδοση νοημάτων, εμπειρίας και ιδεών αλλά ακόμα και την ικανότητα προσωπικής σκέψης. Όλοι γνωρίζουμε (υποθέτω) πως η σκέψη είναι εφικτή μόνο μέσω της γλώσσας και της σημαντικής/συμβολικής της λειτουργίας. Η κατάργηση λέξεων, η λεξιλογική πενία οδηγεί αναγκαστικά και τελεολογικά σε λειτουργική πενία της σκέψης. Η μεταμόρφωση της γλώσσας σε απλό χρηστικό εργαλείο 500 λέξεων, καθιστούσε τους υπηκόους απλά χρηστικά συστήματα, χωρίς ικανότητα σκέψης περίπλοκων ή αφηρημένων εννοιών. Οι κατάλληλοι δηλαδή υπήκοοι-γρανάζια του συστήματος…

Η αναστροφή των εννοιών αφορούσε τη χρήση λέξεων για τη συμβολισμό των ακριβώς αντίθετων εννοιών, καταστρέφοντας τη λειτουργική σύνδεση ηχητικής εικόνας και νοηματικής αντιστοίχισης. Η κακοποίηση αυτή της σημαντικής λειτουργίας της γλώσσας, όχι μόνο η αποσύνδεση νοήματος και λέξης, αλλά η σύνδεση της με την ακριβώς αντίθετη έννοια, ολοκλήρωνε την καταστροφή της επικοινωνιακής λειτουργίας της γλώσσας, μέσω της προκαλούμενης ασάφειας, της αδυναμίας επικοινωνίας κοινών βιωμάτων, του διφορούμενου και αντικρουόμενου των εννοιών που καθιστούσε αδύνατη την όποια λογική επεξεργασία. Η χρήση ονομάτων, όπως το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη κινούνται ακριβώς προς αυτή την κατεύθυνση (σε αντιστοιχία με το Υπουργείο Αγάπης του Όργουελ).

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν η παπανδρεϊκή γλώσσα είναι σαφές τέχνασμα μουδιάσματος των εγκεφάλων των φτωχών ιθαγενών της χώρας αυτής. Αδρανοποίηση κάθε λογικής ερμηνείας, κάθε νοηματικής αποκωδικοποίησης του εκπεμπόμενου λόγου, σταδιακή αποχαύνωση και υπνωτισμός του ακροατηρίου. Δεν πρόκειται απλά για ξύλινο λόγο ή για γενικόλογες ασάφειες. Πρόκειται για ένα συστηματικά ανεπαρκή και αντιφατικό λόγο, που βιάζει τη γλώσσα, αντιστρέφει νοήματα και ασχημονεί πάνω στο φορτίο εμπειρίας χιλιετιών που φέρουν οι λέξεις. Μέσα από το λόγο αυτό δεν επιτυγχάνεται απλώς η πολιτικάντικη εξαπάτηση μέσω ξύλινου τυποποιημένου λόγου, αλλά επιχειρείται ένα βήμα ακόμα παραπέρα. Η καταστροφή της επικοινωνίας μέσω ενός λεκτικού ιού, μιας επικοινωνιακής βόμβας που διαλύει τον ειρμό και το νόημα της συζήτησης, κατεβάζοντας το διακόπτη της λογικής επεξεργασίας και αφήνοντας το δρόμο ανοιχτό για την αμάσητη κατάποση όλων των λεγόμενων του ομιλούντος. Είναι δυνατόν μια τέτοια προχωρημένη οργουελιανή, ολοκληρωτική πρακτική να εφαρμόζεται από το Γιωργάκη και τα κατοχικά του επιτελεία; Είναι πιο εύκολο μάλλον ο λόγος του να προκύπτει από το ότι η ελληνική δεν αποτελεί τη μητρική του γλώσσα, η ελληνική παιδεία δεν είναι στοιχείο της προσωπικότητας του. Ενδεχομένως και οι πιθανώς μειωμένες ικανότητές του να συμβάλλουν στο εκρηκτικό αυτό αποτέλεσμα.

Από την άλλη όμως  η ανάρτηση των φορολογικών δηλώσεων στο ίντερνετ και η πρόσκληση στο ρουφιάνεμα γειτόνων ή ακόμα και συγγενών που φοροδιαφεύγουν ή και απλά καπνίζουν στο καφενείο του χωριού δεν αποτελεί μια ακόμα οργουελιανή πρακτική διάλυσης των κοινωνικών δεσμών, δημιουργίας καχυποψίας και εχθρότητας απέναντι στο γείτονα; Δεν καλλιεργεί το δοσιλογισμό, τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, των σχέσεων κοινωνίας και αλληλεγγύης; Εκεί που το παιδί σου γίνεται ο αστυνόμος και ο καταδότης, όπως στο ίδιο βιβλίο του Όργουελ, όπου ο γιος του γείτονα κατέδωσε τον πατέρα του στο κόμμα γιατί στον ύπνο του ο πατέρας παραμιλούσε εναντίον του κόμματος…

Άλλη μια σύμπτωση…

Τυχαίο; Θέλω να το νομίζω….

Ρηξικέλευθες Πασοκοαναπτυξιακές Προτάσεις

Μετά την απελευθέρωση του τζόγου, του θεάρεστου αυτού αναπτυξιακού μέτρου για είσπραξη του ΦΠΑ και καταβολή του φόρου υποτελείας, προτείνω την απελευθέρωση της καλλιέργειας και διακίνησης ναρκωτικών.

Στην αρχή η Κρήτη και η Μεσσηνία θα αποτελέσουν πιλοτικά προγράμματα με καλλιέργεια βιολογικών "μαλακών" ουσιών. Ακολούθως θα επιτραπεί η καλλιέργεια κόκας και παπαρούνας στα ορεινά και στον κάμπο. Αυτό θα επιφέρει τη δημιουργία εργοστασίων επεξεργασίας πρώτων υλών και αύξηση των εξαγωγών από τα απελευθερωμένα μας (επιτέλους!!!!) φορτηγά. Ακολούθως, η συνεργασία με τους Κινέζους, με χρόνια εμπειρίας στο όπιο και η χρήση του Πειραιά ως διαμετακομιστικού κέντρου θα φέρει τρελό χρήμα στους ντόπιους μαστουρο-ιθαγενείς. Επίσης ο δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης μας θα προτείνει την μετονομασία των ναρκωτικών σε “αφυπνιστικών του πνεύματος ουσιών”, αλλά συνεπής στην πολιτική του για καλύτερη υγεία των ντόπιων χουλα-χουπ ιθαγενών, θα απαγορεύσει τη χρήση ηρωίνης σε κλειστούς χώρους.  Πιστεύω ότι είναι σχέδιο με προοπτική εξόδου από την κρίση, ε;;; Ακριβώς στα βήματα των μεγάλων κενοτόμων αλλαγών της Πασοκοκατοχής.

Επιτέλους ο Αγώνας Τώρα Δικαιώνεται! Θα γίνουμε επιτέλους η Κολομβία της Μεσογείου!

(Αλήθεια το Βουλευτικό Επάγγελμα πότε θα ανοίξει;)

Εθνική περηφάνια

“Ο κ. Παπανδρέου πήρε το βραβείο στην κατηγορία «Δύναμη για Αλήθεια» από τον διοικητή της μεγάλης γερμανικής τράπεζας Γιόζεφ Άκερμαν” (http://news.pathfinder.gr/greece/politics/658781.html)

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τα αφεντικά βράβευσαν το λακέ τους!! Ο κουινσλιγκ της Ελλάδας επικροτήθηκε για την άριστη προώθηση των γερμανικών συμφερόντων στην κατεχόμενη χώρα μας!!!

Πάντως πρέπει να αμφιταλαντεύθηκε η επιτροπή μεταξύ του βραβείου “Δύναμη της Ειλικρίνειας” και “Δεινού Ρήτορα”!!! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ

Άντε του χρόνου και στα Όσκαρ, Giorgos. Ά ανδρικού ρόλου και καλύτερης σκηνοθεσίας!!!!!

Γενίτσαροι

Ολοκληρώνοντας προχτές το γύρο της λίμνης ποδηλατώντας, έπεσα πάνω σε ένα πανό, αναρτημένο στα κάγκελα ενός Γυμνασίου. Μέχρι να το προσπεράσω είχα αρκετό χρόνο να το διαβάσω και να το κατανοήσω. Το πανό, που δυστυχώς δεν φωτογράφισα, έγραφε “Οι μαθητές αντιστεκόμαστε. Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας. ΚΝΕ” ή κάπως έτσι. Ανέφερε μέσα οπωσδήποτε τη λέξη "μαθητές" και την άρνησή τους να πληρώσουν την κρίση. Και έφερε σίγουρα την υπογραφή της ΚΝΕ.

Ανεξαρτήτως από το αν υποστηρίζω ή όχι την πράξη παράδοσης του ελληνικού κράτους (από τούδε Μνημόνιο), το πανό μου προκάλεσέ εμετική διάθεση. Δεν είμαι οικονομολόγος για να κρίνω αν όντως το Μνημόνιο είναι τεχνικά αναγκαίο και επαρκές για το σκοπό του. Νιώθω όμως πως δεν είναι. Κυρίως όμως νιώθω πως η παρούσα κυβέρνηση αποτελεί κατοχική κυβέρνηση, που κατέλαβε την εξουσία με σειρά απατών και παραπληροφόρησης (με βοήθεια των ΜΜΕ), αθετώντας στη συνέχεια το πρόγραμμά της για το οποίο ψηφίστηκε, εφαρμόζοντας ακριβώς το αντίθετο, χωρίς δημοκρατική επικύρωση και επιβάλλοντας στην εξουσία ξένους παράγοντες, χωρίς καμιά συγκατάθεση του ελληνικού λαού. Παρέβη πολλαπλώς το σύνταγμα, γελοιοποίησε θεσμούς και διαδικασίες και παρέδωσε εμμέσως την εξουσία σε ξένες δυνάμεις. Ο πασοκισμός, στην ύστατη παρακμή του, αποτελεί έναν προδοτικό, γλοιώδη μηχανισμό εξουσίας.

Το ότι λοιπόν συμφωνώ με το μήνυμα του πανό, δεν σημαίνει πως δεν βλέπω την εμετική και αηδιαστική στάση της ΚΝΕ να στρατολογεί γενίτσαρους, ως δήθεν πολιτικοποίηση των νέων. Η τακτική αυτή, που ακολουθείται κατά κόρον από την ΚΝΕ, με μειούμενη χρήση της όσο κινούμαστε προς τα δεξιά, αποτελεί ένα ευτελές και κατάπτυστο παιδομάζωμα, έναν εξευτελισμό των δημοκρατικών εννοιών και μια επικίνδυνη πρακτική για κάθε κοινωνία. Και είναι περίεργο πώς, τα αριστερά κυρίως κόμματα, που αντιστέκονται τόσο σθεναρά στη διδασκαλία των θρησκευτικών και την αφαίρεση των θρησκευτικών συμβόλων από τα σχολεία, με την δικαιολογία πως εμφυτεύουν με ύπουλο τρόπο κάποια πίστη σε ανυπεράσπιστες παιδικές ψυχές, ακολουθούν τις ίδιες πρακτικές, στρατολογώντας και φανατίζοντας ανήλικα παιδιά στις ιδεολογικές τους κορώνες.

Τα νέα παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου, όσο και ενημερωμένα και να είναι, είναι ακόμα ανήλικοι που είναι απαράδεκτο να στρατολογούνται κομματικά. Η λειτουργία των φυτωρίων των κομμάτων στα πανεπιστήμια είναι γνωστή και καταστροφική. Και αν η λειτουργία τους εκεί, μεταξύ ενηλίκων ανώτατης εκπαίδευσης, είναι τόσο καταστροφική, τι μπορούμε να υποθέσουμε για παρόμοιες τακτικές σε σχολεία; Πέραν τούτου, τα νέα παιδιά έχουν δικαίωμα να πολιτικοποιηθούν ομαλώς, ολοκληρώνοντας την εκπαίδευσή τους και εντασσόμενοι στο κοινωνικό σύνολο. Η πρόωρη στρατολόγησή τους σε ιδεολογικά ξεφωνητά, είναι ηθικά απαράδεκτη. Αποτελεί στυγνή εκμετάλλευση της νεανικής ορμής και της έλλειψης γνώσεων και εμπειρίας (στοιχείων απαραίτητων για την κριτική σκέψη) για την εμφύτευση απόψεων και ιδεολογιών που εξυπηρετούν το κομματικό συμφέρον. Μια τέτοια προσέγγιση διαστρέφει την κοινωνικοποίηση και πολιτικοποίηση των παιδιών και δημιουργεί “πολίτες” γενίτσαρους, εκπαιδευμένους και φανατισμένους σε μια ιδεολογία πριν καν βγουν στην κοινωνία.

Απαράδεκτη και κατάπτυστη η πολιτική της ΚΝΕ, απαράδεκτη και παθητική η στάση των δασκάλων, που θα έπρεπε να προστατεύουν την ομαλή κοινωνικοποίηση των παιδιών. Όπως το σχολείο δεν μπορεί να αποτελεί μέρος στρατολόγησης νέων ψυχών σε θρησκευτικές σέχτες, τοιουτοτρόπως είναι ακόμα πιο κατάπτυστο να αποτελεί χώρο πολιτικής στρατολόγησης. Και είναι επίσης και περισσότερο επικίνδυνο, γιατί να οι θρησκευτικές απόψεις είναι εν μέρει τουλάχιστον προσωπικές, οι πολιτικές απόψεις και συμπεριφορές μας επηρεάζουν όλους.

Άσχετο: τι απέγιναν οι πυρήνες της φωτιάς και οι λοιπές επαναστατικές οργανώσεις; Ναι ναι, αυτές που ανατίναζαν τον κόσμο αμα έπεφτε καμιά γκλομπιά από μπάτσο που τρώει ντόνατς, αλλά τώρα έβγαλαν το σκασμό μπροστά στην κατοχική, αντισυνταγματική κυβέρνηση;

Η ανεπτυγμένη Δύση

Δεν είναι λίγοι οι αρχαιολογικοί τόποι στους οποίους ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι που στα μάτια μας φαντάζει αδιανόητο. Την χρήση αγαλμάτων ως οικοδομικών υλικών σε τοίχους, τη διαμέλιση αρχιτεκτονικών θαυμάτων για την κατασκευή σταύλων και αποθηκών, τη γενικότερη μεταποίηση και κακοποίηση ενός καλλιτεχνικού, με την ευρεία έννοια, αριστουργήματος για την εξυπηρέτηση εντελώς εφήμερων αναγκών. Γνωστή είναι άλλωστε και από την ιστορία η τύχη θαυμάτων της Τέχνης, που βάρβαροι έλιωσαν σε καμίνια για να πάρουν το μέταλλο με σκοπό να κατασκευάσουν κακοφτιαγμένες ασπίδες και σπαθάκια για να αλληλοσκοτώνονται ή ασβέστη για να ασβεστώσουν τους σταύλους τους.

 

Κοιτάμε ανήμποροι να καταλάβουμε τη βαρβαρότητα, την απίστευτη νοητική υστέρηση, ανθρώπων, που ακόμα και αν δεν συνειδητοποιούν ολόκληρο το φάσμα του νοήματος ενός έργου τέχνης, μένουν απόλυτα αδιάφοροι ακόμα και στην πασιφανή ομορφιά και τελειότητα του δημιουργήματος και το μόνο που βλέπουν σε αυτό είναι απλά ένα άριστο οικοδομικό υλικό ή μόνο μέταλλα για την παρασκευή σπαθιών και ασπίδων. Δεν μπορεί ο σημερινός άνθρωπος του Δυτικού Πολιτισμού, να διανοηθεί πως είναι δυνατό να υπήρξαν ομάδες ατόμων που παρέμειναν απόλυτα ασυγκίνητες, αν μη τι άλλο, μπροστά σε τέτοιο κάλλος και αισθητική αρτιότητα. Να αδυνατούν να θαυμάσουν, ακόμα και αν δεν κατανοούν πλήρως, το μέγεθος και το μεγαλείο πανέμορφων ναών. Την αρμονία της Τέχνης που μιλάει απευθείας στην ψυχή και για τούτο δεν χρειάζεται περισπούδαστες γνώσεις για να γίνει αισθητή. Πόσο τραχιά ήταν λοιπόν η ψυχή τους ώστε σε αυτή την Τέχνη να βλέπουν μόνο πέτρες και μέταλλα;

 

Ξέρει πως οι βάρβαροι αυτοί ήταν οι προγονοί του και αυτό του κάνει τα πράγματα ακόμα πιο ακατανόητα. Νιώθει τουλάχιστον περήφανος που ξέφυγε από κείνα τα σκότη της ανθρώπινης ύπαρξης, και τώρα έχει παράγει ο ίδιος πολιτισμό και τέχνη, ξέρει πλέον να εκτιμά την ομορφιά. Αντάξιος και κάτι παραπάνω της Παλιάς Τέχνης, την ξεπέρασε σε κάθε τομέα. Καμαρώνει για τις ποικίλες Τέχνες και Επιστήμες που τις έφτασε σε απίστευτη κορύφωση. Στα βάθη του Σύμπαντος και στην πυρήνα του Ατόμου. Κοιτάζει από που ξεκίνησε και καμαρώνει το σημερινό του ανάστημα. Εξιλεωμένος…

 

Η απορία που δημιουργείται καθώς τον βλέπει κανείς να φεύγει από τον αρχαιολογικό χώρο, δικαιωμένος, είναι το πώς τα καταφέρνει και δε σκοντάφτει… Είναι τόσο μύωπας όσο και ο πρόγονός του. Μόνο που ο σημερινός είναι πιο επικίνδυνος από κείνον. Όταν καταφέρουμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας, αντιλαμβανόμαστε ότι η τραχύτητα της ψυχής του σημερινού ανθρωπολογικού τύπου, που παράγει η Δύση, δεν έχει αλλάξει ποιοτικά από τον βάρβαρο πρόγονό της. Και τούτο γιατί ο σημερινός Δυτικός άνθρωπος συνεχίζει να συμπεριφέρεται απέναντι στη Τέχνη, τη Δημιουργία, όπως ακριβώς και ο ημιάγριος πρόγονός του.

 

Αναφέρομαι φυσικά στη καταστροφή που προκαλεί ο Δυτικός Πολιτισμός στη Φύση, την κατεξοχήν Τέχνη, τον Κόσμο (κόσμημα) τον Αρχαίων Ελλήνων, των πρώτων μεγάλων καλλιτεχνών. Η ψυχή του Δυτικού Πολιτισμού, τραχιά και απαίδευτη στέκεται μπροστά στον υπέρτατο έργο Τέχνης και δεν αντιλαμβάνεται τίποτα από το Κάλλος, την Αρμονία, το Λόγο. Σαν τους προγόνους του, την πολιτισμική παράδοση των οποίων φέρει, βλέπει μόνο υλικά, αντικείμενα για χρήση. Μετρά τη Φύση, την κόβει, την ακρωτηριάζει, τη φέρνει στα μέτρα του, την λιώνει σε καμίνια, την εντοιχίζει και την παραμορφώνει για να ικανοποιήσει απλές, εφήμερες ανάγκες. Καμαρώνει ύστερα, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που θα καμάρωνε και ο βάρβαρος πρόγονος, που αφού ακρωτηρίασε το άγαλμα, κόβοντας τα περιττά και φέρνοντας το στα ακριβώς υπολογισμένα μέτρα του, το ενσωμάτωσε με περισσή “επιστήμη” σε κάποιο τοίχο. Υπέταξε το υλικό και το χρησιμοποίησε άριστα…

 

Φαντάζομαι ένα μελλοντικό πολιτισμό, γήινο ή μη, που θα ξεκινά από άλλες ρίζες, έχοντας επίγνωση πραγματική της Τέχνης να κοιτάζει τα ερείπια του δικού μας “ανεπτυγμένου” "πολιτισμού”. Να βλέπει βαρβάρους, ασυγκίνητους από την Ομορφιά, τον Κόσμο, το Κάλλος, να μετράνε και να κόβουν, να λιώνουν, να μολύνουν, να αλλοιώνουν, να φτωχεύουν το κόσμο. Να υποτάσσουν το καθολικό έργο Τέχνης στις ανάγκες τους. Να καταστρέφουν το Κάλλος, το Λόγο, την Αρμονία του για να φτιάξουν τοίχους και σταύλους. Τι ακριβώς πέτυχε ο Δυτικός Πολιτισμός που αξίζει το κόστος αυτό; Η αξία των επιτευγμάτων μπροστά στο αλόγιστο κόστος, είναι η ίδια με την αξία των σταύλων που έχτιζαν οι πρόγονοί του καταστρέφοντας τέχνη που δεν καταλάβαιναν.

 

Ο Δυτικός Άνθρωπος στέκεται μπροστά στη Δημιουργία, τον Κόσμο και δεν αντιλαμβάνεται τίποτα. Τι θα λέγαμε για κάποιον που μπροστά σε έναν έργο Ζωγραφικής, έβλεπε  μόνο γραμμές και χρώματα, αδυνατώντας να συλλάβει το Νόημα, και προσεγγίζοντας το έργο, αναλύοντας τη φυσική σύσταση των χρωμάτων, τις συντεταγμένες τους στον πίνακα, το υλικό του καμβά, τις μαθηματικές σχέσεις μεταξύ των διαφόρων σχημάτων κλπ και πιστεύοντας πως έτσι κατανόησε και περιέγραψε το Έργο… Αυτό θα έμενε στο επίπεδο της νοητικής δυσλειτουργίας, όμως ο Δυτικός άνθρωπος, μέσα στην αλαζονία του, πίστεψε πως κατανόησε το έργο και θέλησε να το υποτάξει. Ομαδοποίησε τα χρώματα, άλλαξε τη φυσική τους σύσταση, τοποθέτησε αλλιώς τα σχήματα, έκοψε περιττά κομμάτια, πέταξε ότι φαινόταν άχρηστο… Και πίστεψε πως βελτίωσε το έργο… Είναι τόσο μύωπας που δεν μπορεί να απομακρυνθεί αρκετά για να καταλάβει τι έκανε. Όσοι μπορούν να αποτραβηχτούν δυο βήματα παραπίσω, βλέπουν αμέσως την αλογία του επιτεύγματος. Το έργο Τέχνης δεν έχει πια νόημα, είναι Άλογο (λείπει ο Λόγος).

 

Ο Δυτικός άνθρωπος είναι προφανές πως συμπεριφέρεται στη Φύση με τον ίδιο τρόπο, όπως ο πρόγονός του. Τη βλέπει ως αντικείμενο, άνευ νοήματος, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιήσει όπως νομίζει για να ικανοποιήσει κάθε ανάγκη του. Δεν έχει σημασία πια ανάγκη. Και η ικανοποίηση των αναγκών έγινε η μόνη του προτεραιότητα σε ένα κόσμο Άλογο, στερημένου νοήματος. Φυσικό ήταν να αυτονομηθεί λοιπόν και να παράγει ένα “πολιτισμό” με μόνο νόημα την δημιουργία και ικανοποίηση αναγκών. Ένα πολιτισμό που καλλιεργεί στον άνθρωπο ανάγκες, υπαρκτές ή καινοφανείς, δημιουργημένες, απευθυνόμενος μόνο στον ηδονισμό του, την αυτοϊκανοποίησή του. Στον άλογο κόσμο της Δύσης, στον κόσμο αντικείμενο, ο άνθρωπος ζει σε ένα παράλογο σύμπαν, όπου το μόνο νόημα που βρίσκει είναι η ζωώδης ικανοποίηση όλο και μεγαλύτερων αναγκών, ο γιγαντούμενος αυνανισμός του…

 

Τα διάφορα Κινήματα για την προστασία του περιβάλλοντος ή των ζώων είναι αν μη τι άλλο, κάποιες απέλπιδες προσπάθειες, χωρίς όμως ουσιαστική διαφορά από τον πολιτισμό που τα παρήγαγε. Και τούτο γιατί τα κινήματα αυτά προσπαθούν να διασώσουν τη Φύση, ως απαραίτητη για την επιβίωση μας ή ως ένα αισθητικά καλύτερο ντεκόρ από τις τσιμεντουπόλεις. Συνεχίζουν να αντιλαμβάνονται τη Φύση ως αντικείμενο και απλώς επιδιώκουν μια άλλη χρήση για αυτό. Δεν πρόκειται να έχουν φυσικά κανένα αποτέλεσμα, γιατί αποτελούν απλά μια αίρεση της ίδιας θρησκείας και όχι νέο τρόπο θεώρησης. Επιζητούν μια αλλαγή της χρήσης και όχι μια νέα σχέση με τον Κόσμο. Δεν επιδιώκουν την αποκατάστασή του, αλλά τη διαφορετική μεταχείρισή του με τα ίδια ατομοκεντρικά κίνητρα. Για αυτό και είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.

 

Ο Δυτικός Άνθρωπος, τραχύς ψυχικά (σήμερα πλέον σχεδόν άψυχος, ρομποτικός), στέκεται απέναντι στη Τέχνη του Κόσμου ασυγκίνητος, πνευματικά ανάπηρος να κατανοήσει. Την ακρωτηρίασε για να την υποτάξει με τελικό σκοπό μόνο να αυξήσει τα σκουπίδια που παράγει. Γκρέμισε το Ναό της Φύσης για να φτιάξει χέστρες γεμίζοντας τον πλανήτη με τα σκατά του. Ακόμα και ο βάρβαρος πρόγονός του θα αυτοκτονούσε από απελπισία μπροστά στη Βαρβαρότητα του απογόνου του…

Κολοσσαίο

Το πρώτο γήπεδο του Δυτικού Κόσμου, η μήτρα του σημερινού αθλητισμού. Αυτό είναι το Κολοσσαίο και αυτή την αίσθηση διαχέει στο επισκέπτη. Δεν είναι μόνο η χτυπητή ομοιότητα της αρχιτεκτονικής του οικοδομήματος με τα σύγχρονα γήπεδα ποδοσφαίρου που παραπέμπει εκεί, αλλά το ίδιο το πνεύμα του χώρου. Αντιπαρερχόμενος τον αρχικό θαυμασμό για το μέγεθος του μνημείου, έρχεσαι αντιμέτωπος με την αλήθεια, καθώς προχωράς μέσα στο Κολοσσαίο. Το πρώτο γήπεδο της Ιστορίας, η κοιτίδα του σύγχρονου αθλητισμού…

Όσοι θέλουν, μπορούν να συνεχίσουν να βαυκαλίζονται πως ο σύγχρονος αθλητισμός αίρει την καταγωγή του από την Ολυμπία, εκφράζει και πραγματώνει στο σήμερα τις επιταγές των ελληνικών Αγώνων. Τα σημερινά, όμως,  Games του Δυτικού Αθλητισμού συνεχίζουν την παράδοση των Σταυροφοριών. Λεηλατούν τις υψηλές αξίες του ελληνικού πνεύματος για να τις λιώσουν στα διαφημιστικά καμίνια και να ντύσουν με αυτές τη βαρβαρική τους καταγωγή, να προσποιηθούν ευγενικές αξίες για να κρύψουν το ποταπό των κινήτρων τους.

Στο Κολοσσαίο γεννήθηκε ο σημερινός αθλητισμός. Τη λειτουργία του, της αποχαύνωσης και εξηλιθίωσης των μαζών, συνεχίζει με επιτυχία ο σημερινός επαγγελματικός αθλητισμός. Στο Μητέρα των γηπέδων, μαζεύονταν οι κουρασμένοι και απανθρωπισμένοι Ρωμαίοι, να κορέσουν την κενότητά τους με αίμα θηρίων ή σκλάβων. Να εκτονώσουν τα πάθη τους, να φωνάξουν, να σκοτώσουν. Το Κολοσσαίο αποτελούσε τον τόπο έκφρασης και εκδήλωσης των πιο ζωωδών ενστίκτων των Ρωμαίων. Αποτελούσε άλλωστε σαφή πολιτική επιλογή των αυτοκρατόρων, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν το Κολοσσαίο και τα θεάματά του κατά τρόπο παρόμοιο με το σημερινό ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα. Η αποτυχία των Ρωμαίων να νικήσουν τα πάθη τους, να υποτάξουν την ανθρώπινη φύση σε έναν αγώνα αυθυπέρβασής της, βρήκε την εύκολη λύση στο απλό και άκακο (για τους ίδιους και την πολιτεία τους) θεσμό του Κολοσσαίου. Η εκτόνωση των παθών, που έφτανε ως και την ανθρωποκτονία προς τέρψη του αποκτηνωμένου πλήθους, αποτελούσε τρόπο ελέγχου των ζωωδών ενορμήσεων.

Τι σχέση μπορεί να έχει με αυτό η Ολυμπία; Συνέχεια και συμπλήρωμα του θεάτρου, η Ολυμπία και οι Ελληνικοί Αγώνες καλούσαν τον άνθρωπο σε αυθυπέρβαση, σε ξεπέρασμα της φύσης του, σε προσέγγιση στο θεό. Ο Έλληνας αθλητής δεν καλούνταν να εκτονώσει το συμπλεγματικό Εγώ του στο νικημένο θύμα του, προς τέρψη ενός αποκτηνωμένου πλήθους, αλλά να ξεπεράσει τον εαυτό του, την ανθρώπινη φύση του, προς όφελος και παραδειγματισμό της κοινωνίας του. Το Κολοσσαίο καλούσε σε αποχαύνωση και παράδοση στα χειρότερα ένστικτα, οι Αγώνες σε Άσκηση και Αυθυπέρβαση.

Ο σημερινός αθλητισμός αποτελεί απευθείας συνέχεια των διαφόρων θεαμάτων του Μεσαίωνα που αντλούν την ιδεολογική τους καταγωγή από τα Παιχνίδια στο Κολοσσαίο και τις άλλες αρένες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Δεν υπάρχει βέβαια σήμερα αίμα στο γήπεδο και η εικόνα των παιχνιδιών έχει εξωραϊστεί για να ταιριάζει στα ουμανιστικά και πολιτικώς ορθά πρότυπα της Δύσης. Ενδύθηκε τον ιδεολογικό μανδύα της Ολυμπίας και περνιέται για συνέχεια εκείνων των Αγώνων. Κάτω όμως από την δανεική εικόνα του, ο σημερινός αθλητισμός λειτουργεί όπως ο ρωμαϊκός πρόγονός του. Εκτόνωση παθών, νίκη και θάνατος του αντιπάλου (έστω και μόνο, αν και όχι πάντα, με συνθήματα). Έλεγχος και αποχαύνωση του πλήθους, θέαμα, διαφήμιση, αθλητές-μονομάχοι σούπερ σταρ κλπ. Οι σημερινοί παίχτες πωλούνται και αγοράζονται από τις ομάδες σαν τους μοναμάχους-δούλους της Ρώμης, με τη μόνη διαφορά πως οι σημερινοί είναι χρυσοπληρωμένοι. Καμιά πρόταση για ένα τρόπο ζωής ως αγώνα αυθυπέρβασης της ανθρώπινης φύσης, για παραδειγματισμό της κοινωνίας, για νίκη επί των παθών. Ψιλά νοήματα για το πολιτιστικό επίπεδο ακόμα και της σημερινής Δύσης. Θέαμα, εκτόνωση ενστίκτων και παθών, νικητής και ηττημένος. Αναβολικά και κινηματογραφικά πλάνα για περισσότερο θέαμα, για υποκατάσταση του αίματος που λείπει.

Για όσους ξεπεράσουν την αρχική εντύπωση του σύγχρονου γυαλιστερού και τεχνολογικού αθλητισμού, οι ομοιότητες με το βάρβαρο παρελθόν του είναι χτυπητές. Το ίδιο και η γελοία προσπάθεια πλαστογράφησης της ταυτότητάς του μέσω της σκύλευσης του ελληνικού ιδεώδους. Γελοία προσπάθεια που χαρακτηρίζει άλλωστε ολόκληρη την ιστορία της Δύσης στην προσπάθεια αναζήτησης πνευματικής ταυτότητας… Ανίκανοι και εμείς πλέον να δούμε τη διαφορά, χειροκροτάμε την νεκρανάσταση των Αγώνων και του Ολυμπιακού πνεύματος, ανακατεύοντας την Ολυμπία με το Κολοσσαίο σε έναν φρικτό βιασμό μέσα στην ολοκληρωτική μας άγνοια, χειροκροτώντας το χλαμυδοφόρο βάρβαρο ως αυθεντική συνέχεια της ελληνικής πρότασης ζωής. Μήπως και τυχόν δούμε στα μάτια του Σταυροφόρου που συλεί τα Ιερά μας την αναγνώριση και την αποδοχή του…

ΑΙΣΧΟΣ

ΚΤΗΝΗ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΝΟΗΜΟΝΑ ΘΗΛΑΣΤΙΚΑ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ!!!!

http://kleitor.blogspot.com/

Άνευ ναυμαχίας παράδοση…

 

480 π.Χ. Αρχαία Αθήνα. Ο Θεμιστοκλής, αρχηγός της δημοκρατικής παράταξης και στρατηγός, μόλις μαθαίνει τα νέα της ήττας του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες και την νέα απαίτηση του Ξέρξη για παράδοση της Αθήνας. Φωνάζει τον υπασπιστή του και του ζητάει να ετοιμάσει το ταχυδρομικό του περιστέρι, για να στείλει μήνυμα στον Αριστείδη, τον νεοεκλεγμένο ηγέτη της αριστοκρατικής μερίδας της πόλης. Μόλις κλείνει η πόρτα, παίρνει ένα κομμάτι πάπυρο και μια γραφίδα και αρχίζει να γράφει:

 

Αριστείδη,

 

σε χαιρετώ και σου εύχομαι καλή σταδιοδρομία ως αρχηγός της αριστοκρατικής παράταξης. Θυμάσαι που σπουδάζαμε μαζί στις Σάρδεις και μέναμε σε ένα μικρό σπιτάκι; Τώρα βρεθήκαμε να είμαστε πάλι μαζί, αλλά με τις Σάρδεις απέναντί μας…. Πώς τα φέρνει η ζωή!

 

Τα ‘μαθες τα νέα, φαντάζομαι. Ο Λεωνίδας το ‘φαγε το κεφάλι του και ο Ξέρξης ζητάει να πληρωθεί για τη νίκη του. Θέλει την πόλη μας δική του. Να καταργήσουμε λέει το πολίτευμά μας και τις ελευθερίες του και να υποταχτούμε στη λογική των σκλάβων του, της Ασίας. Ζητάει να ξεχάσουν οι Αθηναίοι πολίτες τα προνόμια τους, και να γίνουν όπως όλοι οι υπήκοοί του. Να δουλεύουν και να δοξολογούν μόνο αυτόν. Να εργάζονται νυχθημερόν για την προκοπή της Αυτοκρατορίας του και αυτός για αντάλλαγμα θα τους εξασφαλίζει φαγητό και ειρήνη. Να ξεχάσουν αυτά που ήξεραν περί δικαιωμάτων, δημοκρατίας, ελεύθερης σκέψης και υπόλοιπες ιστοριούλες και να ακολουθήσουν το επιτυχημένο πρότυπο της Ασίας. Άλλωστε αυτό δεν τους έκανε ότι είναι σήμερα, μια παγκόσμια αυτοκρατορία; Γιατί φίλε Αριστείδη, τι σημασία έχει άλλωστε η Εκκλησία του Δήμου; Μετριέται; Τρώγεται; Τι θα γράψει αύριο η ιστορία και ποιούς θα θυμάται; Ένα μάτσο Αθηναίους που μαζεύονταν τις Κυριακές και φλυαρούσαν για τα θέματα του κρατιδίου τους ή θα γράφει για τη μεγάλη κοσμοκρατορία του Κύρου, του Δαρείου και του Ξέρξη, που με σιδερένια πυγμή ένωσε τον κόσμο; Ποιος θα ασχολείται με κάτι ιδεολογήματα περί Ελεύθερων πολιτών και Νόμων; Τρώγονται αυτά; Μετριούνται; Δε θα ασχολούνται όλες οι επόμενες γενιές με τα μεγάλα ανάκτορα των Περσών, με τη σπουδαία πόλη της Βαβυλώνας;

 

Ζήτησε επίσης να του παραχωρήσουμε τα μεταλλεία του Λαυρίου, την παραγωγή σιτηρών και ελαιόλαδου. Ζήτησε επίσης να καθορίζει ο ίδιος τις εξαγωγές μας και τη ναυτιλίας μας και να εισπράττει ο ίδιος τα κέρδη. Θέλει ακόμα να του παραδώσουμε τα αποθέματα χρυσού της Ακρόπολης. Ναι, το ξέρω φίλε και συμμαθητή μου, πως αυτά ακούγονται βαριά. Αλλά σκέψου τις συνέπειες αν αρνηθούμε. Ο Ξέρξης θα αρπάξει μόνος του ότι θέλει. Θα καταλάβει με τις ορδές του τα μεταλλεία, θα καταστρέψει τις ελιές και θα κάψει το στόλο μας. Επίσης θα κλείσει όλες τις αγορές στη Φοινίκη, την Αίγυπτο, την Κύπρο και την Ιωνία και δεν θα μπορούμε να πουλάμε πουθενά. Θα καταστρέψει την οικονομία μας.

 

Ενώ αν δεχτούμε την προσφορά του, την βοήθειά του θα τολμούσα να πω, σκέψου λίγο φίλε Αριστείδη. Οι αγορές στην Ανατολή θα δέχονται τα προϊόντα μας, έστω και σε χαμηλότερες τιμές που θα καθορίζει ο Ξέρξης. Οι έμποροι με πιέζουν για αυτό. Απαιτούν να παραδώσω την πόλη για να μην χάσουν τις αγορές τους. Ο Ξέρξης θα πάρει όλες τις επώδυνες αποφάσεις που τόσα χρόνια δε τολμούσαμε να προτείνουμε στην Εκκλησία του Δήμου και εμείς θα τη βγάλουμε λάδι. Μου υποσχέθηκε ότι θα μας διατηρήσει στην εξουσία, πρώτα εμένα και μετά εσένα, όπως και τους φίλους μας. Και μην αμφιβάλλεις καθόλου. Άλλωστε αυτός δεν μας ανέβασε στην εξουσία; Θυμάσαι; Από τότε, τον καιρό που ήμαστε στις Σάρδεις μας το είχε υποσχεθεί…

 

Και ξέρεις κάτι φίλε Αριστείδη. Νομίζω ότι τούτος ο λαός το αξίζει το πάθημά του. Πριν 10 χρόνια δεν ξανάρθαν οι Πέρσες στο Μαραθώνα; Τι έκαναν οι Αθηναίοι από τότε; Τίποτα… Και τώρα που τους είδαν εδώ; Άφησαν το Λεωνίδα να πάει μόνος του με 300. Καλά να πάθουν λοιπόν. Όχι μόνο δεν είναι άδικη η απόφασή μου, αλλά την αξίζουν κιόλας τη μοίρα αυτή οι Αθηναίοι. Πιστεύεις δηλαδή πως τούτος ο λαός ψαράδων και ελαιοπαραγωγών είναι ικανός για κάτι καλύτερο;

 

Επειδή όμως η Εκκλησία δε θα δεχτεί τα μέτρα, άκου τι θα κάνουμε. Εσύ θα ψηφίσεις κατά της απόφασης, αν και θα δεχτείς πως είναι αναγκαία.  Θα πεις πως υπάρχει και άλλος δρόμος αν και θα αναγνωρίζεις πως τα μέτρα είναι μονόδρομος. Το αντιφατικό της θέσης σου δεν έχει σημασία. Θα φανεί μάλιστα ως περισπούδαστη πολιτική θέση. Μη φοβάσαι ότι θα σε πουν ανακόλουθο. Άλλωστε και εγώ, τα ακριβώς αντίθετα δεν έλεγα πριν εκλεγώ; Έγινε τίποτα; Φύλλο δεν κουνήθηκε…  Εγώ πάλι, θα περάσω κρυφά, με νοθεία, απόφαση που θα μου δίνει το απεριόριστο δικαίωμα να λαμβάνω εν λευκώ αποφάσεις, χωρίς έγκριση της Εκκλησίας του Δήμου, στις διαβουλεύσεις μου με τους Πέρσες. Το ξέρω πως θα φέρει αντιδράσεις αυτό. Αλλά όποιος τολμήσει να κινηθεί εναντίον μας θα τον κατηγορούμε ότι κινείται ενάντια στη Δημοκρατία. Ναι, ναι!! Εμείς εκλεχθήκαμε και δεν έχει σημασία αν δεν συμμορφωνόμαστε σε κανένα θεσμό. Εμείς είμαστε οι θεσμοί! Όποιος κινηθεί εναντίον μας λοιπόν, θα το κατηγορούμε για προδότη, φιλομοναρχικό, πεισιστρατίδη κλπ κλπ. Και αν όλα αυτά αποτύχουν θα στείλουμε στους Δελφούς, στην Πυθία, μήνυμα να βγάλει χρησμό πως οι Πέρσες είναι αναγκαίοι. Και όχι μόνο αναγκαίοι, αλλά Θείο δώρο, απευθείας απεσταλμένοι του Απόλλωνα για το καλό μας. Και τα παπαγαλάκια οι ιερείς της θα το διαδώσουν παντού. Θα τους πείσουν όλους πως αυτή είναι η αλήθεια.

 

Με όλα αυτά δεν θα έχουμε κανένα πρόβλημα. Ο θερμοκέφαλος Λεωνίδας ήταν ότι καλύτερο. Από τη μια θα δημιουργεί τύψεις στους Αθηναίους ότι δεν στάθηκαν έτσι όπως έπρεπε όταν έπρεπε, άρα αξίζουν το κακό που τους επιφυλάσσεται. Από την άλλη, θα αποτελεί παράδειγμα του μάταιου του αγώνα. Και τι κατάλαβε που πήγε και σκοτώθηκε; Και πήρε και 300 παλικάρια στο λαιμό του; Εξαγρίωσε τον Ξέρξη και τώρα άντε να τον ηρεμήσω εγώ.

 

Αυτά φίλε Αριστείδη. Η ιστορία θα μας δικαιώσει!

 

Με τιμή

Θεμιστοκλής, Στρατηγός – Αρχηγός της Δημοκρατικής Παράταξης

Δείτε χαρά στα σκέλια σας!!!

 

Ημέρα Πανελλαδικής Ποδηλατοπορείας σήμερα και ποδηλάτες κατέκλυσαν τους δρόμους σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, όχι μόνο για να ζητήσουν φιλικότερες προς τα ποδήλατα πόλεις, αλλά κυρίως για να δείξουν πως το ποδήλατο είναι τρόπος ζωής. Όσοι χρησιμοποιούν το μέσο αυτό, αντιλαμβάνονται τη διαφορά στη ζωή τους.

 

 

Του χρόνου περισσότεροι, παιδιά!!!

Μπανανία

 

Όταν η εικόνα αυτή προέρχεται από μια στάση την οποία χρησιμοποιούν κυρίως μαθητές λυκείου (ενιαίου και τεχνικού), η επέλαση του ΔΝΤ δεν είναι αξιοπερίεργη. Αυτό που είναι αξιοπερίεργο είναι πως και δεν έχουμε γίνει ακόμα επαρχία του Μπαγκλαντές…

 

 

Η εικόνα, πέρα από τη ρεαλιστική απεικόνιση της παντελούς έλλειψης παιδείας – αφού πετάμε τα σκουπίδια μας στον ίδιο χώρο που καθόμαστε να περιμένουμε το αστικό -  συμβολικά εκφράζει όλη τη κατάσταση του σημερινού ρωμιού. Μυαλό μολυσμένο από σκουπίδια, θρησκείες, φανατισμούς, σώβρακα και φανέλες. Παντελής έλλειψη παιδείας με τα σκουπίδια στο ίδιο χώρο που κάθεσαι, και όλα αυτά ενώ η ζωή μας είναι σε μια στάση, με το λεωφορείο να έχει ήδη φύγει (φαίνεται στο βάθος). Κερασάκι στη τούρτα: η διαφήμιση (θολωμένη) στο κέντρο της εικόνας για ένα ινστιτούτο ομορφιάς, πάει γάντι με την ζωή μας τα τελευταία χρόνια… Σαβούρα στα μυαλά μας, σαβούρα στις ζωές μας, αλλά το σταριλίκι, σταριλίκι!

 

Ελλάδεζοι… Υποδεχτείτε την μπανανία που σας αξίζει να ζείτε….

Η Δωρεά

Τελευταία, έχω αρχίσει να γνωρίζω τον τόπο μου πάνω σε ένα ποδήλατο. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ήταν τόσο ευχάριστο και ότι θα μου αποκαλύπτονταν τόσες λεπτομέρειες. Σε μια από τις περιηγήσεις αυτές βρέθηκα μπροστά από την παρακάτω δωρεά:

Και από πιο κοντά:

Όπως πας πληροφορεί με καμάρι η επιγραφή, η σιδηροκατασκευή αυτή είναι δωρεά των εν Αθήναι παροικούντων χωριανών, εν έτει 1991. Πραγματικά αναρωτιέμαι αν τους ανάγκασε κανείς να δωρίσουν κάτι στο τόπο καταγωγής τους. Γιατί μόνο κάποιου είδους αγγαρεία θα εξηγούσε το κακόγουστο της επιλογής. Δυσαρμονία διαστάσεων, πρόχειρη σιδηροκατασκευή και ένας κόκορας στην κορυφή να μας δείχνει προς τα που φυσάει… Φαίνεται ότι την αξία του εξετίμησαν δεόντος οι χωριανοί, τοποθετώντας το σε μια σχετικά άκυρη θέση, αφήνοντας το να σκουριάσει σταδιακά και αδιαφορώντας για την ώρα που δείχνει πάντοτε 9 παρά 10… Ίσως είναι η ώρα κατασκευής του…

Γιατί τόση κακογουστιά; Χάθηκε ο κόσμος να κάνετε και σεις μια πέτρινη βρύση στη πλατεία του χωριού σας, όπως όλοι οι δωρητές; Να ήθελαν άραγε να κάνουν τη διαφορά, με ένα ρολόι-πύργο, στα πρότυπα του Big Ben ή ακόμα και του ρολογιού της Πράγας για το χωριό τους; Δωρεά θαυμαστή και ζηλευτή από τα γύρω χωριά; Ίσως λοιπόν η έμπνευση να ήταν μεγαλόπνοη, τα μέσα δε πενιχρά και έτσι περιόρισαν το ύψος (δεν τους έβγαινε να βάλουν άλλο τσίγκο, οπότε προκειμένου να μη διαταράξουν το σχέδιο του ρολογιού έκαναν τα πόδια βραχύτερα) και την ποιότητα της κατασκευής. Επίσης το βάψιμο με κάποιον ωραίο χρωματικό συνδυασμό κρίθηκε άσκοπο, ενώ ακόμα και η λειτουργία του ρολογιού περιττή (θα μπορούσαν αντί για δείκτες να είχαν απλά σχεδιάσει με χρώμα κάποιους). Εν τέλει ο κόκορας στην κορυφή, δεν είναι περιττή πολυτέλεια, αλλά μας θυμίζει ότι μπορεί άνετα να χρησιμοποιηθεί και σαν κοτέτσι ή περιστερώνας…

Γιατί δεν το πάνε για ανακύκλωση, αφού στέκεται εκεί άχρηστο και καταστρέφοντας το τοπίο…;;;

Ρωμέικη Βυσματαρχία

Για τη σημερινή κατάντια του Ελληνικού κράτους (που με ντροπή το ονομάζω έτσι…) και για όσα χειρότερα έρχονται υπεύθυνοι είμαστε εμείς και αδίκως αναζητούμε ευθύνες στους πολιτικούς. Θρέψαμε και τραφήκαμε από τη διαφθορά και τώρα που το σάπιο οικοδόμημα καταρρέει στα κεφάλια μας, παίρνοντας κάτω από τα ερείπια τα όνειρα της επόμενης γενιάς (των σημερινών 20-30αρηδων) πληρώνουμε την ανικανότητά μας και την αμορφωσιά μας.

Αποτελεί τραγική ειρωνεία της ιστορίας πως ο τόπος που γέννησε τον Ελληνικό πολιτισμό, κατεκλύσθη στη συνέχεια από ανίατη βαρβαρότητα. Σάμπως την Άτη των Αρχαίων για τη σοφία τους να ακολούθησε η Νέμεσις, οδηγώντας τους απογόνους σε μακραίωνη μωρία. Για κείνους, οι νόμοι και οι προστασία τους, αποτελούσαν θεμέλιο της πολιτείας. Ο Σωκράτης αρνείται να αποδράσει, θέλοντας να τιμήσει τους νόμους της πόλης που τον έκαναν αυτό που είναι. Ο Ηράκλειτος προειδοποιεί πως οι πολίτες πρέπει να υπερασπίζονται το νόμο σαν τα τείχη της πόλης. Ο Αριστοτέλης πολλές φορές τονίζει τη σπουδαιότητα της κυριαρχίας του νόμου. Ακόμα και αυτός, ο αναρχικός Διογένης, ο άνθρωπος που ζει σε ένα πιθάρι, περιπαίζοντας ακόμα και τον πανίσχυρο Μ. Αλέξανδρο,  διδάσκει πως πολιτεία χωρίς νόμο δεν υπάρχει. Φυσικά κανείς δεν εννοεί την μη εναντίωση σε άδικους νόμους, για αυτό και άλλωστε σε όλες τις ελληνικές πόλεις οι νόμοι συζητούνται, τροποποιούνται και ψηφίζονται δημοσίως. Δεν ήταν αμετάβλητοι και αιώνιοι. Από τη στιγμή όμως που ψηφιζόταν, ίσχυαν για όλους.

Οι σημερινοί Νεοέλληνες, που καλύτερα να χαρακτηρίζονται νεορωμιοί, ιδέα δεν έχουν για τις αρχές που θεμελίωσαν οι Έλληνες και που αποτέλεσαν τον πυρήνα των ιδεών των σύγχρονων δυτικών δημοκρατιών. Η άγνοια της παιδείας αυτής συναντά επίσης τη μωρία και την απύθμενη ιδιωτεία τους, καθότι αδυνατούν να αντιληφθούν το αυτονόητο. Ότι η ύπαρξη των νόμων προστατεύει κατεξοχήν τον αδύναμο και ότι όσο πιο αδύναμος είναι κανείς τόσο θα πρέπει να αγωνιά για τη σωστή τήρηση και διαφύλαξη του νόμου. Ο νόμος αποτελεί την κατοχυρωμένη άμυνα του αδυνάτου απέναντι στις ορέξεις του δυνατού. Ο δυνατός δεν έχει ανάγκη νόμων, πλην ίσως για να προστατευτεί από δυνατότερο κοκ.

Την αυταπόδεικτη αυτή αλήθεια αδυνατούσαν να συλλάβουν οι απαίδευτοι νεορωμιοί, οι οποίοι εδώ και μια 45ετία επιδόθηκαν σε μια πρωτοφανή καταστρατήγηση των νόμων, κατατσακίζοντας την μόνη τους ασπίδα απέναντι στις ορέξεις των ισχυρότερων. Το σύνθημα για την καταστρατήγηση αυτή μπορεί να δόθηκε από την κυβερνώσα τάξη, το υιοθέτησε όμως άμεσα και άκριτα για τις συνέπειες ο λαός, που τώρα στο χείλος του γκρεμού δεν μπορεί να καταλάβει ακόμα το λάθος του. Οργανωμένοι σε συμμορίες, που καλούνται πολιτικά κόμματα, και λυμαίνομενοι την εξουσία, οι επαγγελματίες/καριερίστες πολιτικοί πρόσφεραν τη δυνατότητα στους υπηκόους του κρατιδίου αυτού να παραβούν το νόμο για ίδιον όφελος με μόνο ίσως αντάλλαγμα μια ψήφο… Πόσο εύκολο ακούστηκε… Για όποιον ψήφιζε σωστά, δόθηκε η υπόσχεση της ευνοΐκότερης μεταχείρισης. Και η ιδέα αυτή εξαπλώθηκε σαν επιδημία στον απαίδευτο τούτο ρωμέικο λαό. Χωρίστηκε αμέσως σε δύο στρατόπεδα και για 45 χρόνια αντιμάχονταν ποιανού η συμμορία θα αναλάβει την εξουσία για να τον ωφελήσει.

Φυσικά δεν μπόρεσε ουδέποτε να διανοηθεί πως η εύνοια αυτή δεν είχε ως μόνο αντάλλαγμα την ψήφο. Είχε αντάλλαγμα τους νόμους που τον προστάτευαν. Την ασπίδα του απέναντι στον ισχυρό. Κάθε φορά που ο ανόητος ψηφοφόρος ζητούσε από τον πολιτικό του προστάτη να παραβιάσει το νόμο προς όφελός του, ακόμα και αν τελικά δεν έπαιρνε αυτό που ζητούσε, έδινε εν τούτοις στον πολιτικό τη δυνατότητα να γίνει αυθαίρετος. Να τσαλακώσει και να αχρηστεύσει την ασπίδα του. Και όταν τελικά η κατάσταση αυτή πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, όταν ο νόμος έγινε κουρέλι με επιθυμία των ίδιων των πολιτών, όταν οι πολιτικοί έγιναν παντοδύναμοι, υπεράνω των νόμων, τους οποίους καταστρατήγησαν με εντολή, ξαναλέω, των πολιτών, τότε ο πολίτης βρέθηκε όμηρος και θύμα τους. Ο μόνος τρόπος για να σωθεί ήταν να τους ζητήσει ακόμα περισσότερες χάρες, τσαλαπατώντας ακόμα περισσότερο το νόμο, αχρηστεύοντας ακόμα περισσότερο ότι τον προφύλασσε. Και έτσι, φτάσαμε κάποια στιγμή στη απροκάλυπτη καταλήστευση του δημοσίου με πλήρη ατιμωρησία, στις ασυλίες των πολιτικών, στη διαφθορά και τη μίζα σε όλη την επικράτεια και σε όλα τα επίπεδα. Χωρίς την προστασία του νόμου, ο αδύνατος έγινε έρμαιο στον ισχυρότερο και αυτός στον ακόμα ισχυρότερο και εν τέλει όλοι μας (πλην ελαχίστων) στο ΔΝΤ. Έτσι, μπορεί για το χρέος να φταίει το σάπιο πολιτικό σύστημα και οι αυθαιρεσίες του, για αυτά όμως υπεύθυνος είναι ο ρωμέικος λαός, που για ένα κομμάτι ψωμί τους επέτρεψε να γίνουν ανεξέλεγκτοι και παντοδύναμοι...

Κάθε φορά που ο μαλάκας ο νεορωμιός διπλοπάρκαρε, έσβηνε κλίσεις, έστελνε το καμάρι του να υπηρετήσει στην αυλή του σπιτιού, διόριζε την κορούλα του σουπερυπεράριθμη αργόσχολη στο δημόσιο κλπ, καμαρώνοντας για τα κατορθώματά του, υπονόμευε ο μαλάκας ότι ακριβώς τον προφύλασσε. Δεν ξαναϋπήρξε πιστεύω τόσο μύωπας λαός, που για να επιτύχει ένα βραχυπρόθεσμο και μικρό συμφέρον, παρέδιδε αμαχητί το μεγαλύτερο του όπλο. Επέτρεψε η Νομαρχία (η κυριαρχία του Νόμου) να καταλυθεί και έθεσε τον εαυτό του σκλάβο σε κάθε δυνατότερο για να σβήσει μια κλήση της τροχαίας.

Όταν από ένα σημείο και μετά η κατάσταση ξεπέρασε ένα κρίσιμο όριο, η συμπεριφορά αυτή ήταν μονόδρομος. Για αυτό άλλωστε και χάθηκε κάθε πρόσχημα. Η κοινωνική επιτυχία μετριόταν ξεκάθαρα με την ικανότητα βυσμάτωσης, η επαγγελματική πρόοδος στηριζόταν χωρίς καμιά ντροπή σε γνωριμίες, η παρανομία, η καταστρατήγηση του νόμου και η εις βάρος των άλλων συμπεριφορά υπήρξε θεμιτή και αξιέπαινη (αρκεί να είχες βύσμα να τη στηρίξεις). Χαρακτηριστικό παράδειγμα η νομιμοποίηση, το καμάρι και η περηφάνια για το σκονάκι στα ρωμέικα πανεπιστήμια. Σίγουρα και σε άλλα πανεπιστήμια του κόσμου υπάρχουν φοιτητές που αντιγράφουν, μόνο εδώ όμως το σκονάκι, η αντιγραφή, η απάτη αποτέλεσε δείγμα κοινωνικής ανωτερότητας, μαγκιάς και ορθής συμπεριφοράς. Άλλωστε οι πουλημένες παρατάξεις όλων των κομμάτων, τα φυτώρια αυτά των μαφιόζικων οργανώσεων των κομμάτων, από όπου στρατολογούνται τα νέα μέλη τους, μοίραζαν με περισσή χαρά και ως κύριο ιδεολογικό προϊόν τους, τα θέματα των εξεταστικών, τα SOS και ενίοτε μεσολαβούσαν και για καμιά ωραία γκόμενα να περάσει το μάθημα.

Η απόλυτη ξεφτίλα που έγινε ανάγκη…

Περαστικά μας…

Ευαγγελισμός της Θεοτόκου…

Μέρα που ‘ναι, θα έπρεπε να αφιερώσω λίγα λόγια στη μεγάλη αυτή θρησκευτική εορτή του τόπου μου, η οποία κατά ευτυχή σύμπτωση συμπίπτει με την επέτειο της κήρυξης του Αγώνα του 1821. Η ολωσδιόλου τυχαία αυτή σύμπτωση έρχεται να τονίσει αυθόρμητα τη σύνδεση του ελληνισμού με την ορθοδοξία κατά την διάρκεια του Αγώνα, αλλά και πριν από αυτόν.

Οφείλω να παραδεχτώ πως η τελευταία πρόταση είναι τόσο ακριβής όσο εκείνο που είπε κάποτε ο  Ρομπέρτο Μπελαρμίνο (1542-1621), καρδινάλιος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο οποίος ετάχθη ενάντια στους Τζιορντάνο Μπρούνο και Γαλιλαίο Γαλιλέι και φυσικά αγιοποιήθηκε το 1930.

“Το να ισχυρίζεται κανείς ότι η γη περιστρέφεται γύρω από τον ήλιο είναι τόσο εσφαλμένο όσο το να υποστηρίζει ότι ο Ιησούς δεν γεννήθηκε από παρθένο.”

Και το λέω αυτό, γιατί θα έπρεπε ίσως να είναι γνωστό πως η ελληνικότητα των πληθυσμών της Ρούμελης και του Μοριά ανακαλύφθηκε τα λίγα χρόνια πριν την εξέγερση και ήταν χαμένη για αιώνες. Κάποιοι πονηροί θα ήθελαν να πουν πως η ελληνικότητα μάλλον κατασκευάστηκε, προκειμένου να συσταθεί ένα νέο έθνος, καθώς μάλιστα τότε η Ευρώπη ήταν εκστασιασμένη με τον (αρχαίο)ελληνικό πολιτισμό και θα ήταν εύκολο να συγκινηθούν οι κουτόφραγκοι με την αναγέννηση των πάλαι ποτέ φωτοδοτών Ελλήνων και να συνδράμουν στον αγώνα τους. Δεν θέλω να πιστεύω κάτι τέτοιο, που, ω Θεοί!!, μας καθιστά κάτι σαν τους Σκοπιανούς του 1821, μόνο που τότε για καλή μας τύχη, δεν υπήρχε γειτονικό κράτος που να έχει το copyright του ονόματος και της ιστορίας…

Όσο για τη στήριξη της Εκκλησίας στον Αγώνα, αλλά και πριν από αυτόν δεν θα ασχοληθώ περαιτέρω. Ο τόπος βοά πλέον για την φιλο-οθωμανική στάση της Εκκλησίας.

Για να επανέλθω στον αρχικό λόγο της δημοσίευσης αυτής, την περιβόητη εορτή του Ευαγγελισμού, κατά την οποία σύσσωμο το ελληνικό έθνος, μαζί με την παλιγγενεσία του, την αναγέννηση του ελληνισμού μετά από αιώνες σκλαβιάς και αμάθειας, γιορτάζει πανεθνικά και με μεγάλες τιμές μια εβραιοπούλα η οποία συνέλαβε χωρίς ρήξη του παρθενικού της υμένα, έναν γιο, απεσταλμένο ενός παντοδύναμου εξωκοσμικού σούπερ θεού, με αποστολή να σώσει την ανθρωπότητα, μέσω της θυσίας του, από τους Κακούς, κάνοντας χρήση των υπερφυσικών του δυνάμεων, όπως πχ να περπατά σε λίμνες, να μεταμορφώνεται και να αιωρείται, να ανασταίνει νεκρούς και να γιατρεύει γκαβούς, να θεραπεύει επιληψίες με εξορκισμούς (και άλλες τέτοιες χολυγουντιανές αμερικανιές) για να μας τρομάξει στο τέλος πεθαίνοντας, αλλά με μια ανάσταση, που θυμίζει κακόγουστη λύση σε κακογραμμένο σενάριο που φτάνει σε αδιέξοδο, να μας δώσει το χάπι εντ…

Έτσι η συμβολική σύζευξη της παλιγγενεσίας του Ελληνισμού με τον Ευαγγελισμό αποτελεί έξοχη σύμβολικη εορτή για το σχιζοφρενές μόρφωμα που αναδείχθηκε τελικά με την Απελευθέρωση… Εμείς, οι απόγονοι (και καλά) εκείνων που δημιούργησαν τον Ελληνικό πολιτισμό, τον ορθολογισμό, τις επιστήμες, την δημοκρατία και μπλα μπλα μπλά, εμείς οι αποκλειστικοί απόγονοι αυτών με διεκδικούμενο copyright της κληρονομιάς τους, γιορτάζουμε μαζί με την ανασύστασή του έθνους μας και μια γιορτή, που αν ήταν ταινία, δεν θα τη βλέπαμε ούτε αν ήμασταν φαντάροι σε φυλάκιο στη μέση του πουθενά, περιμένοντας την αλλαγή της σκοπιάς και θα προτιμούσαμε να διώχνουμε τις μύγες από το φαί κοιτώντας την ξεραΐλα του κορφοβουνιού που βρεθήκαμε, στέλνοντας SMS με σήμα καμπάνα.

Αλλά πάλι ξεφεύγω… Το θέμα της σύλληψης αυτής, της λεγόμενης και άμωμης, αποτέλεσε σπουδαίο θέμα κατά τον Μεσαίωνα. Και όχι μόνο για το αν ερράγη ο παρθενικός υμένας κατά τη σύλληψη, αλλά και αν παρέμεινε άθικτος κατά την γέννηση. Τελικά μετά από αιώνες διαβουλεύσεων, οι απανταχού Εκκλησίες κατέληξαν στο αυτονόητο συμπέρασμα πως υμένας δεν διερρήχθη ποτέ. Ο Ιησούς, που θυμίζει σουπερ ήρωα σε κόμικ της αρχαιότητας, γεννήθηκε περνώντας μέσα από τον υμένα, χωρίς όμως να προκαλέσει την παραμικρή ρήξη. Η απόφαση αυτή των Εκκλησιών υπήρξε σημείο τομής της ανθρώπινης διανόησης. Οι δυο αυτές ιστορίες, όσο και αν ακούγονται σήμερα παράλογες έχουν την εξήγησή τους.

Η σύγχρονη φυσική μας εξηγεί αβίαστα, το πως ο Ιησούς γεννήθηκε χωρίς ρήξη του υμένα. Είναι προφανές πως το σώμα του, αποτελούνταν από νετρίνα, τα περίεργα αυτά σωματίδια που διαπερνούν την ύλη χωρίς να αλληλεπιδρούν μαζί της. Κατάφερε έτσι να περάσει μέσα από τον υμένα χωρίς να προκαλέσει την παραμικρή ρωγμή. Έτσι ο κόλπος της Εβραίας μάνας, δεν χρειάστηκε να διασταλεί (άλλο ένα αίτιο ρήξης), καθώς ό,τι δεν χώραγε μέσα σε αυτόν, μπορούσε άνετα να βγει από γύρω (από την κοιλιά, το έντερο κλπ) αφού άλλωστε το σώμα του Ιησού μπορούσε να περάσει από παντού.

Η άμωμη τώρα σύλληψη δεν μπορεί να εξηγηθεί με τα νετρίνα. Αν το σπέρμα, ας το πούμε έτσι, του θεού αυτού ήταν και αυτό από νετρίνα, εισερχόμενο έτσι στη μήτρα, χωρίς να χρειαστεί να προκληθούν  ρωγμές στον υμένα, τότε δεν θα ήταν σε θέση να αλληλεπιδράσει ούτε με το ωάριο (αφού όπως είπαμε τα νετρίνα δεν αλληλεπιδρούν με την ύλη). Η λύση έρχεται από ένα hint προσεκτικά κρυμμένο στην ιστορία αυτή. Τον κρίνο!! Για να δούμε  τη μορφολογία του κρίνου:

Η παραπάνω εικόνα επιλύει σαφώς το θέμα της σύλληψης και επειδή μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα…

Χρόνια πολλά!!!

ΥΓ: Θα πρέπει να επισημάνω πως τόσο το γνωμικό του καρδινάλιου όσο και τη φωτογραφία τα πήρα από εδώ…