Για τη σημερινή κατάντια του Ελληνικού κράτους (που με ντροπή το ονομάζω έτσι…) και για όσα χειρότερα έρχονται υπεύθυνοι είμαστε εμείς και αδίκως αναζητούμε ευθύνες στους πολιτικούς. Θρέψαμε και τραφήκαμε από τη διαφθορά και τώρα που το σάπιο οικοδόμημα καταρρέει στα κεφάλια μας, παίρνοντας κάτω από τα ερείπια τα όνειρα της επόμενης γενιάς (των σημερινών 20-30αρηδων) πληρώνουμε την ανικανότητά μας και την αμορφωσιά μας.
Αποτελεί τραγική ειρωνεία της ιστορίας πως ο τόπος που γέννησε τον Ελληνικό πολιτισμό, κατεκλύσθη στη συνέχεια από ανίατη βαρβαρότητα. Σάμπως την Άτη των Αρχαίων για τη σοφία τους να ακολούθησε η Νέμεσις, οδηγώντας τους απογόνους σε μακραίωνη μωρία. Για κείνους, οι νόμοι και οι προστασία τους, αποτελούσαν θεμέλιο της πολιτείας. Ο Σωκράτης αρνείται να αποδράσει, θέλοντας να τιμήσει τους νόμους της πόλης που τον έκαναν αυτό που είναι. Ο Ηράκλειτος προειδοποιεί πως οι πολίτες πρέπει να υπερασπίζονται το νόμο σαν τα τείχη της πόλης. Ο Αριστοτέλης πολλές φορές τονίζει τη σπουδαιότητα της κυριαρχίας του νόμου. Ακόμα και αυτός, ο αναρχικός Διογένης, ο άνθρωπος που ζει σε ένα πιθάρι, περιπαίζοντας ακόμα και τον πανίσχυρο Μ. Αλέξανδρο, διδάσκει πως πολιτεία χωρίς νόμο δεν υπάρχει. Φυσικά κανείς δεν εννοεί την μη εναντίωση σε άδικους νόμους, για αυτό και άλλωστε σε όλες τις ελληνικές πόλεις οι νόμοι συζητούνται, τροποποιούνται και ψηφίζονται δημοσίως. Δεν ήταν αμετάβλητοι και αιώνιοι. Από τη στιγμή όμως που ψηφιζόταν, ίσχυαν για όλους.
Οι σημερινοί Νεοέλληνες, που καλύτερα να χαρακτηρίζονται νεορωμιοί, ιδέα δεν έχουν για τις αρχές που θεμελίωσαν οι Έλληνες και που αποτέλεσαν τον πυρήνα των ιδεών των σύγχρονων δυτικών δημοκρατιών. Η άγνοια της παιδείας αυτής συναντά επίσης τη μωρία και την απύθμενη ιδιωτεία τους, καθότι αδυνατούν να αντιληφθούν το αυτονόητο. Ότι η ύπαρξη των νόμων προστατεύει κατεξοχήν τον αδύναμο και ότι όσο πιο αδύναμος είναι κανείς τόσο θα πρέπει να αγωνιά για τη σωστή τήρηση και διαφύλαξη του νόμου. Ο νόμος αποτελεί την κατοχυρωμένη άμυνα του αδυνάτου απέναντι στις ορέξεις του δυνατού. Ο δυνατός δεν έχει ανάγκη νόμων, πλην ίσως για να προστατευτεί από δυνατότερο κοκ.
Την αυταπόδεικτη αυτή αλήθεια αδυνατούσαν να συλλάβουν οι απαίδευτοι νεορωμιοί, οι οποίοι εδώ και μια 45ετία επιδόθηκαν σε μια πρωτοφανή καταστρατήγηση των νόμων, κατατσακίζοντας την μόνη τους ασπίδα απέναντι στις ορέξεις των ισχυρότερων. Το σύνθημα για την καταστρατήγηση αυτή μπορεί να δόθηκε από την κυβερνώσα τάξη, το υιοθέτησε όμως άμεσα και άκριτα για τις συνέπειες ο λαός, που τώρα στο χείλος του γκρεμού δεν μπορεί να καταλάβει ακόμα το λάθος του. Οργανωμένοι σε συμμορίες, που καλούνται πολιτικά κόμματα, και λυμαίνομενοι την εξουσία, οι επαγγελματίες/καριερίστες πολιτικοί πρόσφεραν τη δυνατότητα στους υπηκόους του κρατιδίου αυτού να παραβούν το νόμο για ίδιον όφελος με μόνο ίσως αντάλλαγμα μια ψήφο… Πόσο εύκολο ακούστηκε… Για όποιον ψήφιζε σωστά, δόθηκε η υπόσχεση της ευνοΐκότερης μεταχείρισης. Και η ιδέα αυτή εξαπλώθηκε σαν επιδημία στον απαίδευτο τούτο ρωμέικο λαό. Χωρίστηκε αμέσως σε δύο στρατόπεδα και για 45 χρόνια αντιμάχονταν ποιανού η συμμορία θα αναλάβει την εξουσία για να τον ωφελήσει.
Φυσικά δεν μπόρεσε ουδέποτε να διανοηθεί πως η εύνοια αυτή δεν είχε ως μόνο αντάλλαγμα την ψήφο. Είχε αντάλλαγμα τους νόμους που τον προστάτευαν. Την ασπίδα του απέναντι στον ισχυρό. Κάθε φορά που ο ανόητος ψηφοφόρος ζητούσε από τον πολιτικό του προστάτη να παραβιάσει το νόμο προς όφελός του, ακόμα και αν τελικά δεν έπαιρνε αυτό που ζητούσε, έδινε εν τούτοις στον πολιτικό τη δυνατότητα να γίνει αυθαίρετος. Να τσαλακώσει και να αχρηστεύσει την ασπίδα του. Και όταν τελικά η κατάσταση αυτή πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, όταν ο νόμος έγινε κουρέλι με επιθυμία των ίδιων των πολιτών, όταν οι πολιτικοί έγιναν παντοδύναμοι, υπεράνω των νόμων, τους οποίους καταστρατήγησαν με εντολή, ξαναλέω, των πολιτών, τότε ο πολίτης βρέθηκε όμηρος και θύμα τους. Ο μόνος τρόπος για να σωθεί ήταν να τους ζητήσει ακόμα περισσότερες χάρες, τσαλαπατώντας ακόμα περισσότερο το νόμο, αχρηστεύοντας ακόμα περισσότερο ότι τον προφύλασσε. Και έτσι, φτάσαμε κάποια στιγμή στη απροκάλυπτη καταλήστευση του δημοσίου με πλήρη ατιμωρησία, στις ασυλίες των πολιτικών, στη διαφθορά και τη μίζα σε όλη την επικράτεια και σε όλα τα επίπεδα. Χωρίς την προστασία του νόμου, ο αδύνατος έγινε έρμαιο στον ισχυρότερο και αυτός στον ακόμα ισχυρότερο και εν τέλει όλοι μας (πλην ελαχίστων) στο ΔΝΤ. Έτσι, μπορεί για το χρέος να φταίει το σάπιο πολιτικό σύστημα και οι αυθαιρεσίες του, για αυτά όμως υπεύθυνος είναι ο ρωμέικος λαός, που για ένα κομμάτι ψωμί τους επέτρεψε να γίνουν ανεξέλεγκτοι και παντοδύναμοι...
Κάθε φορά που ο μαλάκας ο νεορωμιός διπλοπάρκαρε, έσβηνε κλίσεις, έστελνε το καμάρι του να υπηρετήσει στην αυλή του σπιτιού, διόριζε την κορούλα του σουπερυπεράριθμη αργόσχολη στο δημόσιο κλπ, καμαρώνοντας για τα κατορθώματά του, υπονόμευε ο μαλάκας ότι ακριβώς τον προφύλασσε. Δεν ξαναϋπήρξε πιστεύω τόσο μύωπας λαός, που για να επιτύχει ένα βραχυπρόθεσμο και μικρό συμφέρον, παρέδιδε αμαχητί το μεγαλύτερο του όπλο. Επέτρεψε η Νομαρχία (η κυριαρχία του Νόμου) να καταλυθεί και έθεσε τον εαυτό του σκλάβο σε κάθε δυνατότερο για να σβήσει μια κλήση της τροχαίας.
Όταν από ένα σημείο και μετά η κατάσταση ξεπέρασε ένα κρίσιμο όριο, η συμπεριφορά αυτή ήταν μονόδρομος. Για αυτό άλλωστε και χάθηκε κάθε πρόσχημα. Η κοινωνική επιτυχία μετριόταν ξεκάθαρα με την ικανότητα βυσμάτωσης, η επαγγελματική πρόοδος στηριζόταν χωρίς καμιά ντροπή σε γνωριμίες, η παρανομία, η καταστρατήγηση του νόμου και η εις βάρος των άλλων συμπεριφορά υπήρξε θεμιτή και αξιέπαινη (αρκεί να είχες βύσμα να τη στηρίξεις). Χαρακτηριστικό παράδειγμα η νομιμοποίηση, το καμάρι και η περηφάνια για το σκονάκι στα ρωμέικα πανεπιστήμια. Σίγουρα και σε άλλα πανεπιστήμια του κόσμου υπάρχουν φοιτητές που αντιγράφουν, μόνο εδώ όμως το σκονάκι, η αντιγραφή, η απάτη αποτέλεσε δείγμα κοινωνικής ανωτερότητας, μαγκιάς και ορθής συμπεριφοράς. Άλλωστε οι πουλημένες παρατάξεις όλων των κομμάτων, τα φυτώρια αυτά των μαφιόζικων οργανώσεων των κομμάτων, από όπου στρατολογούνται τα νέα μέλη τους, μοίραζαν με περισσή χαρά και ως κύριο ιδεολογικό προϊόν τους, τα θέματα των εξεταστικών, τα SOS και ενίοτε μεσολαβούσαν και για καμιά ωραία γκόμενα να περάσει το μάθημα.
Η απόλυτη ξεφτίλα που έγινε ανάγκη…
Περαστικά μας…
